 |
| Perenboom met Bredero stoofperen |
Vanmorgen ondanks enig gevoel van tegenzin toch weer om kwart voor zes van huis gegaan om de trein van 6.13 te halen voor een goede aansluiting met de trein naar Maastricht en vervolgens naar Eijsden, althans dat was het plan. Toen ik m'n fiets op slot zette hoorde ik de stoptrein van 6 uur wegrijden, kortom ik was al altijd aan de vroege kant. Aangekomen op het perron wachtte mij een tweetal vervelende gebeurtenissen, ten eerste had ik pijn met lopen, m'n linkervoet deed zeer bij iedere stap, iets in de middenvoetsbeentjes denk ik en ten tweede was de trein van 6.13 uitde dienst gehaald. Mijn eerste impuls was om dan maar weer terug te gaan met zo'n zere voet en ik checkte inderdaad weer uit. Maar dat duurde niet lang: "je bent toch niet gek om voor niets zo vroeg op stap te gaan", bedacht ik mij en een pijntje - zo is mijn ervaring - loop je er wel uit. Dus het plan omgooien want Eijsden zat er niet meer in. Eerst dacht ik nog om dan maar in Slenaken te beginnen en naar Eijsden toe te lopen maar al verder nadenkend realiseerde ik mij dat een half uur later in Maastricht betekende dat het omchecken naar Arriva binnen de voorwaarden van het DalVrij abonnement valt en dus naar Schin op Geul en naar Noorbeek, de wandeling die ik enkele weken geleden met Roos heb gedaan en waarbij we van die heerlijke Bredero stoofperen hebben kunnen rapen in een verlaten boomgaardje. En zo zou geschieden.
Om kwart over negen stond ik op station Schin en liep ik zonder noemenswaardige klachten met mijn linkervoet richting Geul en verder richting Noorbeek. Onderweg at ik een bammetje en een flinke kop gulyas die ik in een plastic receptaculum had meegenomen. De wandeling was bekend maar ik heb in navolging van mijn wandelvriend Dick voor mijn doen veel foto's gemaakt en de wandeling op Komoot gepubliceerd. Inderdaad waren er nog steeds Bredero peren te rapen en te plukken. Volgens mijn lieve schoonmoeder Geertje waren dat de lekkerste stoofperen en daar heeft ze gewoon gelijk in, je kunt deze peren echter nergens meer krijgen afgezien van een enkele keer bij een kraampje aan de weg of zoals hier bij een verlaten boomgaard.
Uiteindelijk in Noorbeek geland en op de halte gesproken met een echtpaar uit Den Haag dat sterk overweegt om na hun pensionering in Zuid Limburg neer te strijken. Ik heb hen Schin als vestigingsplaatsje geadviseerd en bleek al de tweede persoon die dat hen had aangeraden. Ze gaan morgen eens kijken.
In de Intercity heb ik wat zitten lezen in Entangled life van Merlin Sheldrake, heerlijk boek, maar ik had moeite om wakker te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten