Vandaag zou ik Marjorie helpen om bij de fysiotherapeut langs te gaan voor therapie. De afspraak was pas om half twee dus hoefde ik me niet te haasten. Ik keek voor de zekerheid of er nog een plaatsje vrij was bij "Debbie", degene die bij Sportcity de Pilates groepslessen op onnavolgbare maar behoorlijk zware wijze geeft. Gelukkig was er nog plek en ik schreef mij snel in. Even wassen en scheren en met alles op de fiets naar Sportcity.
Was alweer enige tijd geleden dat ik mij had onderworpen aan de zware lessen die zo goed zijn voor het hele gestel. Het was koud in de zaal maar al snel konden de extra kledingstukken uit. Aan het eind van de les was mijn shirtje helemaal nat van het zweet en ik was behoorlijk moe.
Die Pilateslessen zijn voor de zittende mens een uitkomst en voor de uitsluitend wandelende mens ook kennelijk want ik voelde zelfs de spieren in m'n benen, maar vooral in de rug en de buikspieren natuurlijk. Vandaag waren de oefeningen met als hulpmiddel de tubes. Voor de armen had ze een aantal oefeningen die ik maar nauwelijks voor elkaar kreeg; ik heb niet van die sterke armen ondanks dat ik normaliter bij Sportcity uitsluitend armspieroefeningen doe. Benen doe ik liever buiten in de vorm van wandelen.
Ik bedankte Debbie bij het verlaten van de zaal en ik moest Roos vooral de groeten doen. Roos mist de lessen van Debbie nogal; jarenlang heeft ze trouw vrijwel iedere week 1 of 2 maal meegedaan. Ze had het nodig om haar rug optimaal te houden.
Na Sportcity ging ik weer naar Lunetten, maar nu met de trein en keurig om 11 uur belde ik aan. Een nog slaperige Marjorie deed open: "ik word nu pas wakker". Ik maande haar tot kalm aan doen: "doe rustig aan meid, ik kom niet op visite, ik kom hier om jou te helpen!". Ze nam de tijd, ik smeerde een boterham voor haar en maakte een koppie thee.
Om 12.30 gingen we zo langzaam aan de deur uit. En met de krukken liep zij een stuk op weg naar de fysiotherapeut. Op enig moment wilde ze weer verder met de rolstoel. In het winkelcentrum zagen we de winkel van de kaasboer die vroeger in de Kwinkelier in Bilthoven zijn zaak had en die bijtijds verkast was voordat dit winkelcentrum definitief ter ziele ging. Heden wordt met man en macht geprobeerd om de Kwinkelier weer leven in te blazen, maar ik vrees dat de loop er toch definitief uit is ondanks alle goede bedoelingen.
Na de fysiotherapiesessie bracht ik Marjorie weer thuis en ging er vandoor. Optimistisch wilde ik de 11 km wandelend afleggen, maar ter hoogte van de Universiteit had ik het echt wel gezien en nam bus 31 waarvoor mijn OV-engel zorg droeg; de bus kwam na 1 minuut; ik reed door naar station Bilthoven om mijn fiets op te halen en ging nog even naar AH in de Kwinkelier om melk te halen en koffie. Toen merkte ik hoe verlaten dit voormalig zo kwieke winkelcentrum was geworden; lege nieuwe winkels en geen mens te bekennen afgezien van de telefoonwinkel en AH.
Thuis gekomen merkte ik hoe moe ik was; ik sjokte de trap op waar ik tegen de buurvrouw aanliep die ook iets opmerkte van: "jeetje, zo'n zware rugzak". Maar het kwam gewoon van al die dagen wandelen en vooral van de Pilatesles hedenmorgen; ik kon niet meer.
Gelukkig had ik nog een bakje nassi in de vriezer; een paar eieren eroverheen gebakken en dat was dat. Toen even lezen op bed, kortom buitengewoon vroeg van pure vermoeidheid in slaap gevallen. 's-nachts bij de noodzakelijke pit-stops voelde ik de spierpijn, vooral in m'n rugspieren. Middenin de nacht ging de telefoon. Ik dacht: "het is wel goed". Overigens was dat gewoon om 22.00 uur geweest ha ha.
Was alweer enige tijd geleden dat ik mij had onderworpen aan de zware lessen die zo goed zijn voor het hele gestel. Het was koud in de zaal maar al snel konden de extra kledingstukken uit. Aan het eind van de les was mijn shirtje helemaal nat van het zweet en ik was behoorlijk moe.
Die Pilateslessen zijn voor de zittende mens een uitkomst en voor de uitsluitend wandelende mens ook kennelijk want ik voelde zelfs de spieren in m'n benen, maar vooral in de rug en de buikspieren natuurlijk. Vandaag waren de oefeningen met als hulpmiddel de tubes. Voor de armen had ze een aantal oefeningen die ik maar nauwelijks voor elkaar kreeg; ik heb niet van die sterke armen ondanks dat ik normaliter bij Sportcity uitsluitend armspieroefeningen doe. Benen doe ik liever buiten in de vorm van wandelen.
Ik bedankte Debbie bij het verlaten van de zaal en ik moest Roos vooral de groeten doen. Roos mist de lessen van Debbie nogal; jarenlang heeft ze trouw vrijwel iedere week 1 of 2 maal meegedaan. Ze had het nodig om haar rug optimaal te houden.
Na Sportcity ging ik weer naar Lunetten, maar nu met de trein en keurig om 11 uur belde ik aan. Een nog slaperige Marjorie deed open: "ik word nu pas wakker". Ik maande haar tot kalm aan doen: "doe rustig aan meid, ik kom niet op visite, ik kom hier om jou te helpen!". Ze nam de tijd, ik smeerde een boterham voor haar en maakte een koppie thee.
Om 12.30 gingen we zo langzaam aan de deur uit. En met de krukken liep zij een stuk op weg naar de fysiotherapeut. Op enig moment wilde ze weer verder met de rolstoel. In het winkelcentrum zagen we de winkel van de kaasboer die vroeger in de Kwinkelier in Bilthoven zijn zaak had en die bijtijds verkast was voordat dit winkelcentrum definitief ter ziele ging. Heden wordt met man en macht geprobeerd om de Kwinkelier weer leven in te blazen, maar ik vrees dat de loop er toch definitief uit is ondanks alle goede bedoelingen.
Na de fysiotherapiesessie bracht ik Marjorie weer thuis en ging er vandoor. Optimistisch wilde ik de 11 km wandelend afleggen, maar ter hoogte van de Universiteit had ik het echt wel gezien en nam bus 31 waarvoor mijn OV-engel zorg droeg; de bus kwam na 1 minuut; ik reed door naar station Bilthoven om mijn fiets op te halen en ging nog even naar AH in de Kwinkelier om melk te halen en koffie. Toen merkte ik hoe verlaten dit voormalig zo kwieke winkelcentrum was geworden; lege nieuwe winkels en geen mens te bekennen afgezien van de telefoonwinkel en AH.
Thuis gekomen merkte ik hoe moe ik was; ik sjokte de trap op waar ik tegen de buurvrouw aanliep die ook iets opmerkte van: "jeetje, zo'n zware rugzak". Maar het kwam gewoon van al die dagen wandelen en vooral van de Pilatesles hedenmorgen; ik kon niet meer.
Gelukkig had ik nog een bakje nassi in de vriezer; een paar eieren eroverheen gebakken en dat was dat. Toen even lezen op bed, kortom buitengewoon vroeg van pure vermoeidheid in slaap gevallen. 's-nachts bij de noodzakelijke pit-stops voelde ik de spierpijn, vooral in m'n rugspieren. Middenin de nacht ging de telefoon. Ik dacht: "het is wel goed". Overigens was dat gewoon om 22.00 uur geweest ha ha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten