| Fernandel als "Don Camillo". |
Bij station Bilthoven kwam ik tot mijn verbazing een geestelijke tegen, gekleed als Don Camillo uit de films van Fernandel; helemaal in het zwart, een heel lange zwarte jas, helemaal dichtgeknoopt met wel dertig knoopjes. Dat is wel het laatste wat je zou verwachten in ons geseculariseerde landje. Hij groette me vriendelijk en ik groette vriendelijk terug. Maar onderweg naar m'n flatje kon ik de bijgedachten niet onderdrukken. De berichtgeving van de laatste tijd over misbruik door de geestelijkheid van kinderen en wat zij hier in NL kinderen heeft aangedaan in St Joseph; ik kots er van; daar helpt geen vriendelijk groeten tegen. En dan heb ik het nog niet eens over de inquisitie van de middeleeuwen en de georganiseerde diefstal van de trouwe gelovigen door de eeuwen heen. Hoe heeft men toch zo gek kunnen zijn om daar achteraan te lopen.
Dat er in die seminarie en in de kloosters lustig sex werd bedreven, daar heb ik nooit aan getwijfeld; celibaat is zo iets onnatuurlijks. Maar de mogelijkheid van pedofilie met kinderen die aan de kerk werden toevertrouwd, dat had ik in mijn naïviteit niet tot de mogelijkheden gerekend. En dan die wreedheden, die ongetwijfeld voortkwamen uit jaloezie?! Ik las dat in St Joseph kinderen, 'snachts in de koude, dingen moesten maken die dan vervolgens door de paters werden kapot getrapt; dat is pure wreedheid, waartoe? Wat er in Ierland gebeurde met ongehuwde, zwangere meisjes, tart ook iedere verbeelding. Die wreedheid van "die zusters" kan ik absoluut niet begrijpen anders dan dat zij voortkomt uit pure jaloezie uit hetgeen wordt gemist: een normaal gezinsleven met vrouw/man en kinderen.
BAH!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten