Gisteren ben ik heel onverwacht met mijn dochter Joke naar de dierentuin Blijdorp geweest. Aangezien ik reizen met de trein graag combineer met lezen en muziek luisteren moest ik mij even voorbereiden. Dus eerst maar eens mijn mp3-tjes met muziek vullen; ik kon het niet laten dus lekker volgepropt met JS Bach: kantates en wat klavecimbelmuziek. Mijn bibliotheek boeken had ik uit, dus viel ik terug op de koninginnedagboeken die in een kastje op de overloop (het Yoghi Bear huisje voor intimi) op me liggen te wachten. Het werd "De tuin van de Samoerai" van de hand van Gail Tsukiyama. Na "De vrouwen" van Boyle, over het leven van Frank Lloyd Wright, een goed beschreven leven als een enorm schilderij met grove streken en diepgaande taferelen, komt dit boek, met zijn Oosterse rust, over als een piepklein schilderij, als een pentekening van een Oosters landschap.
Ik was er al eens eerder in begonnen en had het toen ervaren als een saai boek waarin niets gebeurde. Maar bij nader inzien vind ik het een geweldig mooi psychologisch interessant boek met bewegingen op de vierkante centimeter. Volstrekt tegengesteld aan het leven van FLW. Ik las het met de subtiele klavecimbelmuziek van Bach op de oren. En dan zo'n malle dierentuin; dat heb ik wel gezien, maar heel gezellig zo met m'n dochter!
Ik was er al eens eerder in begonnen en had het toen ervaren als een saai boek waarin niets gebeurde. Maar bij nader inzien vind ik het een geweldig mooi psychologisch interessant boek met bewegingen op de vierkante centimeter. Volstrekt tegengesteld aan het leven van FLW. Ik las het met de subtiele klavecimbelmuziek van Bach op de oren. En dan zo'n malle dierentuin; dat heb ik wel gezien, maar heel gezellig zo met m'n dochter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten