Eens in de zoveel jaar laat ik mijn snor groeien; ik kan het gewoon niet laten. De eerste keer was dat jaren geleden toen we met het gezin met vakantie waren op Texel. Misschien had ik wel m'n scheermes vergeten of was er geen warm water of was ik gewoon te lui om me te scheren, maar ik liet mijn snor staan. Ik zat er voortdurend op te bijten en ik kreeg er een wat scherp (anderen zeiden een fanatiek) gezicht door. Het stond me niet, dat vond ik zelf ook wel, maar toch, een snor. Totdat Lien, die ik al zoveel jaren kende mij ontwaarde met snor en wel in een zo onbedaarlijke lachbui uitbarstte dat ik dacht: "daar gaat m'n snor", en jawel, die zelfde dag nog heb ik hem eraf gehaald. Maar vorig jaar was het weer zover en heb ik niet alleen m'n snor maar ook m'n baard laten staan. Veel baardgroei heb ik niet, dus het woord baard is misschien wat overdreven.
Maar toen ik dit beeld zag van een hoogwaardigheidsbekleder uit vroeger jaren met een martiale snor kon ik het niet laten om dit dubbelportret te laten schieten. Met enige zelfspot, dat wel.
Mijn dochter Joke vond me maar een zwerver met dat ongeschoren gezicht en toen het baardje en snor er eenmaal was afgeschoren kreeg ik dergelijke opmerkingen wel meer. Volgens mijn vriend Peter C zag ik er ouder uit. Het zal wel de laatste keer geweest zijn denk ik. Wat blijft, is deze grappige foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten