Een draagbare muziekspeler is niet meer weg te denken in onze maatschappij. De eerste keer dat ik er één zag was pakweg in 1980. Een oude kennis van ons, Eckart, zat op de rand van het zwembad in Les Lavandes met een koptelefoontje op z'n hoofd en een apparaat met daarin een muziektape; hij zat vals mee te zingen.
Dat leek me wel wat zo'n draagbaar muziekapparaat. Maar ik vond ze nog wel te duur. Ongeveer 300 gulden toen nog. Maar een poosje later had Blokker er één te koop voor vijftig gulden en die heb ik toen gekocht. Je kunt dat rustig vergelijken met ruim 100 euro van nu, dus niet echt goedkoop. Het was een apparaat van niks; de muziek werd vals afgespeeld omdat het motortje niet regelmatig draaide. Kortom, geen gehoor. Weggedonderd dus. Maar later kwam Sony met de Walkman. Daar heb ik er eentje van gekocht, een roze weet ik nog, net als m'n huidige PC, en die heb ik wat gebruikt. Dankzij mijn vriend Dick had ik in die tijd m'n smaak voor klassieke muziek sterk opgerekt. Dick voorzag mij van tientallen met prachtige muziek gevulde tapes. Daar heb ik Mahler, Bach, Schubert en noem maar op van leren kennen. In die tijd forenste ik; in de ttrein kon ik niet goed naar muziek luisteren, daar las en studeerde ik vooral en rustte wat uit na de werkdag. Maar de combinatie van muziek en lange afstandswandelen heb ik toen leren waarderen.
Die tapes moest je altijd halverwege omdraaien. Zelfs nu, na meer dan twintig jaar weet ik nog bij bijvoorbeeld de Matheus passion, waar ik vroeger de tape moest omdraaien.
Een tape, daar moet je nu eens om komen. We hebben inmiddels de diskman achter de rug en hebben de mp3 speler. Onlangs heb ik er een stuk of wat van gekocht voor 10 euro per stuk bij de Mediamarkt. Het enige nadeel vind ik dat je ze zo makkelijk kwijt raakt omdat ze zo klein zijn. Maar de vooruitgang vind ik weergaloos! Kwaliteit van de weergave en kwantiteit van de muziek die erop past zijn niet te bevatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten