Dit leuke plekje middenin oud Amsterdam huisvestte vroeger een lievelingsrestaurant van mij. George K, een destijds jonge vent die als student bij mij een laboratoriumstage liep, had mij erop attent gemaakt. Ferro, een echt Bask met het uiterlijk van een stier, kookte de sterren van de hemel en Marie serveerde. Vooral de manier waarop ze de spijzen van die dag aankondigde was een feest op zich. Veau Basquaise sprak zij uit zoals alleen Marie dat maar kon. In de étalage stond een groot aquarium. Het restaurant kende een aantal beroemdheden in de cliëntele. Lenny Kuhr, de zangeres van "Il'y aura cent mille chansons", heb ik daar wel eens ontmoet als vaste klant. Lien en ik kwamen er zeer regelmatig. Als ik belde voordat ik van het lab naar huis ging en voorstelde om bij Ferro te gaan eten zette Lien het gas onder de aardappels uit en gingen we weer smikkelen. Mooie tijd was dat; zeker 2 keer per maand naar Ferro.
Plotseling was het restaurant vertrokken uit de binnenstad. Maar iemand maakte ons er lange tijd later op attent dat ze nu op de Rozengracht waren neergestreken. Daar ging het helaas bergafwaarts met de zaak.
Maar vaak hoor ik in mijn gedachten Marie nog zeggen: "goedenavond kinderen", wat mag het wezen voor vanavond, en dan kwam het rijtje gerechten, altijd geserveerd met de lekkerste gebakken aardappeltjes die ik ooit heb gegeten.
2 opmerkingen:
Frida Boccara? Celine Dion?
Nee, het was een Nederlandse zangeres. Een mooie vrouw met een karakteristieke stem. Later ontdekte ik dat het lied een vrijwel pure imitatie is van een aria uit de Matheus passion van Johann Sebastian Bach. De naam schiet me nu te binnen: Lenny Kuhr.
Een reactie posten