Gisterenmorgen liep ik al om half acht 'smorgens vroeg door mijn geliefde Noord Houdringhe bos, ingang bij de IJsbaan. Het was koud en helder; op het grasveld lag rijp. In de nog maar nauwelijks opgekomen zon lag het gras er prachtig helder wit bij. Het gekwinkeleer van de baltsende vogels en het kloppen van de spechten op de bomen weerklonk. Een tweetal koeien uit de Lakenvelder kudde loeide hartstochtelijk om een stier te lokken. Als dat bij boer Dirk in de stal gebeurde meldde hij altijd geruststellend dat hij de KI al had gebeld. Je kunt die arme dieren toch niet ongedekt laten. Echter wel onze Lakenvelder kudde. De eigenaar van de kudde wil geen uitbreiding omdat het weiland onvoldoende voedsel geeft voor een grotere kudde. Het is waar dat het heel arme grond is en dat er maar weinig en dan nog weinig voedzaam gras groeit. Maar voor die koeien is het erg onnatuurlijk om niet gedekt te worden, maar dit alles ter zijde.
Ik ging nog even op mijn favoriete bankje zitten. Inmiddels was de zon verder op gegaan. Ik liep terug naar huis en zag het fraaie fenomeen van de "witte schaduw"; daar waar de laagstaande zon de grond kon bereiken was de rijp verdwenen. Maar daar waar de bomen hun schaduw gaven was de rijp gebleven als een witte schaduw.
Vandaag, 21 maart, begint de lente. Het is de equinox, de zon staat precies boven de evenaar, de dag is precies zo lang als de nacht, vandaar equinox.
Het lijkt erop dat we na een lange en koude winter nu een fraai voorjaar tegemoet gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten