Hoe betrekkelijk een leven is, werd mij afgelopen zondag weer eens duidelijk. Bij het opruimen van het ouderlijk huis van Roos stiet men op een enveloppe met daarin een plukje haar van een aan kroep overleden kind. Het betrof een jong overleden familielid waarvan het verhaal nog wel circuleert; het is me ook niet wat wanneer iemand op zeer jonge leeftijd overlijdt. Dat blijft je lang bij!
Ook mijn grootmoeder had mij vaak het verhaal verteld van Tonnie. Zijn achternaam heb ik in de loop der decennia vergeten. Ook Tonnie was overleden aan kroep. Welke ziekte dat nu precies is zou ik niet weten maar verstikking is de uiteindelijke doodsoorzaak. Mijn grootmoeder beschreef destijds (ik was zelf een jaar of 10 toen ze mij dit voor de eerste keer vertelde) hoe Tonnie was gestorven. Het benauwde gehijg kon je beneden aan de trap horen.
Twee verhalen, twee jonge kinderen die verder vrijwel zonder spoor achter te laten het aards toneel moesten verlaten.
Maar vergaat het ons allen niet vergelijkbaar? Wie weet nog een bijzonderheid van een overgrootouder? Van een betovergrootouder? Een gezegde dat ik ooit vernam is dat wanneer niemand meer weet hoe je stem klonk, dat je dan definitief dood bent, althans vergeten. Bij het doorbladeren van de familiealbums denk ik wel eens dat je definitief bent verdwenen wanneer niemand meer weet wie er op die foto staat.
In ieder geval mogen we er toch wel van uit gaan dat we als individu slechts een zucht in de tijd zijn. Maar wel een fijne zucht om mee te mogen maken vind ik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten