Wat een stem!

Na de natte wandeling gisteren met Ab, vandaag cultuur, een Nieuwjaarsconcert in Meppel met als ster solist Lenneke Ruiten, sopraan. Roos kent Lenneke al langere tijd, Lenneke heeft destijds de liederen van Richard Straus gezongen bij het concert ter gelegenheid van Roos' zeventigste verjaardag als tegenprestatie voor een lief gebaar van sponsoring door Roos in Coronatijd. Toen Roos zag dat Lenneke in Meppel zou zingen heeft ze direct twee kaartjes besteld en dat was maar goed ook want het concert was geheel uitverkocht.

Daar staat Lenneke

We kenden beiden Meppel nauwelijks en hadden geen idee van de zaal waar het concert plaats zou vinden en die zaal was verrassend mooi, deed mij sterk denken aan het opera huis in Koblenz, gezellig, ouderwets en niet zo idioot groot als de opera in Amsterdam waar je met een verrekijker naar het toneel moet kijken om wat mee te krijgen, maar daar is de akoestiek wel een stuk beter. De zaal hier in Meppel was akoestisch ondermaats wat het voor de uitvoerenden wel erg zwaar moest maken.
Wij zaten redelijk vooraan op het balkon met prima uitzicht op orkest en zangeres en ondanks de zware taak om het prachtige repertoire dat ons gepresenteerd werd klonk het prachtig: " wat een stem", dacht ik weer net als destijds bij het inzingen door Lenneke bij die liederen van Straus, als een nachtegaaltje.
Ze begon met een van die buitengewoon moeilijke liederen die Mozart speciaal voor zijn zeer getalenteerde schoonzuster Aloysia Weber had gecomponeerd, ik wist niet wat ik hoorde. Afwisselend speelde het orkest een ouverture van een opera en daarna zong Lenneke een aria. Na de pauze ging het programma zo door waarbij Lenneke een prachtige robe had aangetrokken en even prachtig zong.
Roos ging na het concert, tegen de stroom van bezoekers in naar de kleedkamer waar zij een plezierig onderhoud had met Lenneke, dat hadden de dames al min of meer afgesproken. Ik wachtte geduldig in de foyer (had de neiging om volière op te schrijven ha ha) en Roos schoof even bij me aan en vertelde over het besprokene met Lenneke, maar daar kwam ze ook aangelopen in "burgerkleding" zodat ik haar ook persoonlijk kon begroeten en vertellen dat ik gewoon kippenvel had bij een van de aria's.
Het was gelukkig - eindelijk - weer eens een droge dag, d.w.z. dat het niet regende en we liepen dan ook gemoedelijk babbelend naar het station en met de trein naar huis, was een heerlijke dag geweest!