Naar de Kunsthal

 

Plaat van de mammoeten in het nat. hist. museum

Gisteren belde Joke me met de vraag of ik zin had om "morgen", vandaag dus met haar en de kinderen naar het "bottenmuseum", oftewel het natuurhistorisch museum van Rotterdam en vooral naar de Kunsthal, ertegenover gelegen. Nou daar had ik wel zin in, een afspraak met Joke is altijd improviseren geblazen, ook nu vertelde ze wat ze allemaal van plan was qua vervoer naar het station, met de kinderwagen of met de bakfiets, maar eerst naar de markt. Mij kwam natuurlijk gewoon de Intercity  naar Rotterdam uit, zonder uitstapje in Gouda. 
Ach, mijn ervaring omtrent afspraken met Joke is dat het altijd anders verloopt dan afgesproken dus toen ik vanmorgen om half acht half wakker werd kroop ik er na de pitstop weer in en ging nog even lekker verder lezen in - ik durf het eigenlijk niet te bekennen - "De stam van de holenbeer" =, mijn boekenserie om in weg te dromen, was er weer eens aan toe en kan er niet mee stoppen. Dat verhaal in de wereld van de mammoeten, fascinerend ook al heb ik die enorme stapel papier vast al vijf keer gelezen. Joke belde nog en het kwam haar allemaal wel goed uit om wat later te gaan. Ik deed rustig aan, ruimde de was op zodat de flat er weer wat beter uitziet en uiteindelijk had ik de trein van half twaalf naar Utrecht. Kwa uitstekend uit, Joke had de bus en ik stapte in Gouda uit en we gingen met de volgende Intercity genoeglijk met z'n viertjes, pardon met z'n vijven want Mees was ook van de partij, op weg naar de Kunsthal. 
Een verrassende expositie, in mijn ogen uiterst modern, een door computertechnologie vorm gegeven op grote schermen weergegeven kolkende massa's die er uiterst biologisch uitzagen, deden mij denken aan de Mandelbrot structuren maar dan bewegend, ik vond het fabelachtig knap dat dit tot stand is gebracht. Ik voelde eveneens een associatie met wat in het boek "Op de rand van chaos", van Waldrop staat geschreven over simpele programma's die evolutionaire processen nabootsen. Kan nooit zo geavanceerd zijn geweest als wat hier in de kunsthal getoond werd natuurlijk. Dit belooft wat als deze technologie wordt aangestuurd met AI, wordt heel fraaie kunst verwacht ik.
Er was nog een aparte ruimte waarin groepen van zes mensen tegelijk werden toegelaten voor een minuut of vijf. Er klonk van die bonkebonk muziek en daarom stond het mij tegen, dus ik nam de oppas op de kleine Mees op me terwijl Joke met de twee groten van deze specialiteit genoten. Ze waren alledrie zo enthousiast dat ik me ook heb aangesloten bij de rij en inderdaad dit was toch wel fenomenaal, aan alle kanten had je die fractale structuren die over elkaar buitelden in verschillende kleuren, spiegelwanden, plafond maar ook de vloer, was in één woord fascinerend, Afgelopen week kregen we op de "Altogether" groeps app al een voorproefje uit Londen waar iets dergelijks werd getoond. Een revolutie op kunstgebied in mijn optiek.

Enorme penis van potvis

En toen de oversteek naar het wat meer alledaagse bottenmuseum en niet alleen dat, in een ruimte hing een onwaarschijnlijk groot geraamte van een potvis, maar niet alleen dat, ook het enorme geslachtsdeel van deze zeereus was speciaal in een vitrine geplaatst. Deed mij denken aan mijn favoriete film "Crocodile Dundee" waarin Mike wanneer hij wordt aangevallen door een jonge straatrover zijn mes tevoorschijn tovert en zegt: "you think that's a knife, this is a knife", waarop de jonge rover wegvlucht. Maar dit is wel een heel grote pik moet ik zeggen, allemachtig, moest er om lachen. Maar ook de schedel met daar in de tanden van de potvis hing daar opgesteld. Mijn vader had in zijn jonge jaren van een walvisvaarder ooit zo'n tand gekregen en mijn moeder heeft destijds alle zooi weggegooid, inclusief die tand helaas.