 |
| Ronja wil ook schaatsen |
Vandaag weer van dat stralende weer, volop zon, soms wat lastig om tegenin te kijken, maar een verademing na al die maanden van troosteloos regenweer met modderpaden. Aanstaande zaterdag krijg ik een hele vergadering hier op de flat in het kader van het initiatief "Priamos", een groep van KIdonoren die zich wil inzetten in het belang van betrokkenen, donorkinderen, donoren en als klankbord voor betrokken organisaties. Hier bij mij op de flat in de Bilt, centrum van het land, vandaar. Maar dat betekent wel voorbereiding en zo stond ik gisteren al in de keuken om krentenbrood te bakken en de afwas te doen en vandaag heb ik de hele flat gestofzuigd en alvast wat stoelen verplaatst. Maar toen was het toch echt tijd voor een wandeling en dat werden er toch weer 10 door het Houdringe bos. Onderweg uitvoerig ge-appt met zoon Peter die muzikaal advies wilde en ook zijn hart wilde luchten over een begrafenis van een leeftijdsgenoot van hem. Intussen ook foto's uit Brazilië van Douwe die daar een tweede huwelijksfeest heeft georganiseerd. Grappig dan sta je daar middenin het bos met kouwe handen voortdurend met je smartphone te klieren want ook Roos appte tussendoor nog. Nog even door naar de Koopman om spruitjes te kopen en het avondmaal af te maken. Terwijl ik zat te eten kreeg ik van Joke een video oproep, ze had me een foto gestuurd van haar dochter Ronja op de schaats, ik schrok er van, want volgens mij is het ijs nog lang niet dik genoeg, maar die kleine aap was inderdaad aan het schaatsen en de video oproep liet zien hoe ze daar op van die dubbele ijzertjes aan het krabbelen was; "ze wilde beslist schaatsen", zo vertelde Joke. Ik realiseerde dat ik dat op die leeftijd ook wilde alleen toen had je geen dubbele ijzers maar gewoon kleine schaatsjes en een stoel op het ijs. Ik heb het overigens nog zonder stoel geleerd. Ik was ook dol op schaatsen en heb het na mijn jeugdjaren op "houten Noren" gedaan en later op echte Viking Noren. Toen we in Amsterdam Slotermeer woonden gingen we schaatsen op de Haarlemmer trekvaart, een Oost-West georiënteerde vaart, dus met wind mee richting Halfweg en zwaar tegen de wind in schaatsend weer terug. Daar heb ik eigenlijk altijd in m'n eentje geschaatst, mijn twee broers hadden niks met schaatsen en mijn vader is in al die jaren slechts één keer mee geweest op zijn oude schaatsen die al die jaren op de zolder hadden liggen roesten; hij had op het laatst zo'n kramp en pijn in zijn schenen; heeft het ook nooit meer gedaan na die tijd terwijl hij altijd vol warmte sprak over het schaatsen bij maanlicht, tijdens de oorlog in het Oostzanerveld over al die kleine slootjes daar. Ook vertelde hij dat hij een keer met zijn grootvader en vader had geschaatst en tot zijn verbazing zag dat zijn grootvader, mijn overgrootvader dus, de schaatsen aantrok en er zo mee weg reed of hij het alle dagen deed. Ach ja, dat herken ik wel, net als zwemmen en fietsen, dat verleer je niet. Maar nu de zesde generatie, kleine Ronja met haar bijna zes jaartjes aan de krabbel. Haar moeder, Joke was ook gek op schaatsen, kon er ook niet echt veel van, net zo min als ik maar deed het erg graag, dus de zesde generatie alweer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten