Wat kan een mens zich gelukkig voelen!

Gijs krijgt nooit genoeg van damespaard etc.

Vandaag zou ik bij Arja en de kinderen op bezoek gaan. Alles werkte mee om het een fijne dag te doen zijn; het was prachtig weer en ik had er echt zin in. Met de fiets naar het station als gewoonlijk; bij bakker Tops twee puntjes appeltaart (Düsseldörfer) en voor Gijs een aardbeienvlaaitje voor bij de koffie gehaald. De stoptrein was hardstikke vol; allemaal mensen op weg naar het werk; de vakanties zijn over. De Intercity naar Den Haag sloot niet aan, dus de Intercity naar Rotterdam genomen en tien minuten op het perron in Gouda op de Intercity naar den Haag gewacht; heerlijk in het zonnetje. En daar voelde ik me zo ongehoord gelukkig; heerlijk op weg naar dochter en kleinkinderen en een algeheel gevoel van genoegen doorstroomde me. Nou ja, genoeg gezwijmel, maar het is niet anders.
En dan kom je daar aan en dan zegt je dochter: "Hè gezellig pap, ik had me er op verheugd dat je kwam", fijn om te horen, toch?
Gijs was in de tuin en hoorde mijn stem en kwam aangehold: "Opa boekje", hij vond het duidelijk fijn dat ik er was. En zo hebben we met z'n drietjes in de tuin gezeten; voorgelezen, gezellig met Arja zitten praten; aandacht voor de grote Gijs. Met Gijs het bekende damespaard/herenpaard/boerenpaard gedaan op m'n knieën; vind ik zelf ook zo leuk. Weinig paedagogisch mocht hij van mij wel drie keer de allerlaatste keer. Hij kan zo lief vragen: "nog een keer?", en dat wil ik helemaal niet weerstaan.

En Evi lust wel een appeltje

En toen kwam Evi uit bed; je kon haar een beetje horen kraaien vanuit de slaapkamer; huilen doet ze nooit. Arja vertelde dat ze eigenlijk alleen vlak na de geboorte had liggen huilen; dat gehuil had ik ook gehoord toen Arja me opbelde om te vertellen dat Evi was geboren. Daarna heb ik haar ook inderdaad nooit meer horen huilen. Zelfs niet toen ze haar slabbetje om kreeg om te gaan drinken. Geconditioneerd als ze was raakte ze helemaal opgewonden bij de gedachte aan dit feestmaal, maar niet piepen. Maar eerst had ik haar een prakje van appel mogen voeren; dat ging er rap in. Was lang geleden dat ik een baby had gevoerd. Ze heeft lang bij me op schoot gegeten; nog een boterham met haar tandenloze mondje naar binnen gewerkt; de kruimels zaten in haar hals. En weer terug naar huis. Een fijne dag!