Met zoon Peter honingwijn maken

Een fles met waterslot en
lekker gistende honing

Al maanden geleden had Peter mij gevraagd of ik hem wilde leren hoe je zelf wijn kon maken. Hij vond het altijd zo bijzonder dat er bij ons in de Hoflaan altijd flessen met voor hem onbekende mengsels stonden te pruttelen. De kinderen hadden me ook vaak geholpen met de voorbereidingen van wijn maken. Zo hebben we wel eens met z'n allen een grote kist appels van klokhuizen ontdaan en in stukken in een wijnfles gepropt, en natuurlijk pruimen en sleebessen. Maar natuurlijk begrepen de kinderen absoluut niet wat er allemaal in die flessen gebeurde. En daarna destilleerde ik de wijn altijd; die vruchtenwijn is helemaal niet lekker. Alleen van sleebessen en van honing kun je een goede wijn maken, maar van pruimen krijg je een slap-smakende wijn. Ga je pruimenwijn destilleren dan krijg je trouwens overheerlijke Slivovitch. Heel merkwaardig; dan wordt die slappe smaak plotseling heel krachtig. Maar goed, daar ging het Peter in eerste instantie niet om; hij wilde leren hoe je honingwijn kon maken. En honingwijn is heerlijk!
En zo gezegd zo gedaan. Ik heb eens in mijn schuur gekeken en zag dat ik eigenlijk alles voor de bereiding van honingwijn in huis had. Vergistingsflessen 2 stuks nog wel, een paar zakjes gedroogde wijngist en gistvoeding. Bovendien had ik op aandringen van Roos, die ook zo graag wilde dat ik weer eens zo'n gezellige pruttelfles in huis zou maken, een emmer met 4,5 kilogram lindebloesemhoning gekocht op de markt. En dankzij het enthousiasme van Peter ben ik er inderdaad weer mee begonnen. Peter had een goede site waarop veel informatie stond; dat heb ik gecombineerd met mijn ervaring.
Eerst heb ik een zgn. ent gemaakt. Een restje honing dat ik nog in een glazen pot had staan heb ik opgelost met een mespunt gistvoeding (di-ammoniumfosfaat) in kokend water en nog even stevig naverwarmd in de magnetron. Ik wilde deze "ent" zoveel mogelijk kiemvrij houden. Na afkoeling deed ik er het zakje gedroogde gist in. Daarna deksel los op het potje. Hoewel de gist al zeker 10 jaar oud was deed hij het nog voortreffelijk; 'savonds stond het potje al stevig te gisten. Dat kun je zien aan de gasbelletjes die ontstaan. De gist zet de suiker in de honing om tot CO2 en dat is gasvormig.
De volgende dag heb ik gezellig samen met Peter 1,5 kilogram van m'n honing opgelost met 2 theelepels gistvoeding, gewoon in lauw water en in de gistingsfles gedaan. De ent erin, goed mengen en het waterslot erop. Daarmee voorkom je dat er lucht, met name zuurstof bij het mengsel komt. Als dat gebeurt ontstaat er geen alcohol, maar "verbrandt" de gist de suiker volledig tot CO2. Als je het proces zonder zuurstof laat verlopen (dat het anaëroob, zonder lucht) dan ontstaat ethanol, de alcohol. De volgende dag stond de fles vrolijk te pruttelen!
En natuurlijk heb ik Peter geleerd hoe je een kiemarme ent kunt maken. Hij heeft het proces verder zelf gedaan en ook zijn wijnfles staat nu gezellig te pruttelen. Ik vind het ontzettend leuk om dit ambachtelijk proces, dat ik zelf ooit leerde van mijn vriend en collega Jacques A. over te dragen aan mijn zoon.