DIck Knook

Wijlen Prof. Dick Knook

Vorige week zaterdag, 28 juli was ik in de bibliotheek; ik was op zoek naar het "Marskramerpad" om de etappes in Twenthe te gaan lopen en om een ander boek terug te brengen. Ook las ik de NRC en de Volkskrant; gewoontegetrouw las ik de overlijdens advertenties. Het gebeurt me toch relatief vaak dat ik iemand heb gekend wiens overlijden wordt aangekondigd. En ook nu, Dick Knook, iemand die ik kende vanuit mijn studententijd. Hij was destijds één van de promovendi van hoogleraar Planta aan de VU. Ik herinner mij Dick als een goedlachse vent die al heel vroeg in zijn carrière wist wat hij wilde gaan doen: onderzoek aan veroudering. Dat vond ik destijds heel bijzonder: dat je al direct wist welke richting je op wilde gaan.
Thuis gekomen heb ik zijn naam "gegoogled". Op internet vond ik zijn portret; nog steeds de zelfde altijd lachende ogen die hem zo kenmerkten. Natuurlijk heb ik gekeken hoe zijn loopbaan was verlopen en hij is inderdaad uiteindelijk hoogleraar gerontologie geworden, de weg die hij al jong had ingeslagen. Op Internet staat een interview met prof. Knook over langer werken. Hij zegt daarin dat vroegtijdige pensionering op den duur tot verveling leidt: "altijd maar fietsen en bridgen gaat vervelen". Het zal degenen die mij kennen niet verbazen dat ik het met die stelling niet erg eens ben; ik verveel me werkelijk nooit! Maar ik besef ook dat magere Hein begint huis te houden onder mijn generatie. "Carpe diem" blijft dan ook mijn motto. Ik denk met genoegen terug aan deze doelgerichte academicus met zijn opgeruimde karakter.