Een nieuwe lente

Herman Gorter

Wie kent die regel niet: "een nieuwe lente en een nieuw geluid": de aanhef van "de Mei van Gorter", een enorm gedicht van epische omvang dat heel in de verte iets heeft van de klassieken als Ovidius (vergeef mij classici). Gorter was zelf classicus en dat verloochent zich niet. Mei wordt vrijwel als persoon opgevoerd, maar het is kennelijk een ode aan een dame op wie hij verliefd was. Heb ik er niet uitgehaald, maar ik heb het ook niet in zijn totaal gelezen.
Het was een verrassing voor mij toen ik onlangs dit standbeeld van Herman Gorter zag staan middenin de natuur, langs de zeeweg van Bergen naar Bergen aan Zee. Ik was daar vanwege een door Peter Boer bijeengeroepen mini-excursie voor een drietal mieren-belangstellenden. En Gorter is duidelijk ook een man van de natuur. Eerlijk gezegd kende ik van hem ook niet meer dan "De mei van Gorter", en wist zelfs niet dat de hier eerst genoemde regel een citaat van dit gedicht was. Overigens heel roerend om het te lezen. Ik heb het niet volgehouden omdat het wel erg gedragen, om niet te zeggen hoogdravend is, daar waar ik overigens de gedichten van Homerus en Ovidius graag en regelmatig ter hand neem. Maar voor ons koude kikkerland is dit toch wel een staaltje van verfijnde dichtkunst, althans voor natuurliefhebbers. En daarom ook deze terechte plek voor Neerlands natuurdichter Gorter. Op de sokkel stond nog een bekende regel van hem:

De dagen zijn lichtreuzen,
daar wandel ik laag tusschen.