Een "overlevingsbak"

Overlevingsbak laat ondermaatse vis
weer zwemmen.

Met stijgende verontwaardiging heb ik een artikel gelezen over de beroepsvisserij. Iedereen weet zo langzamerhand wel dat de zeeën worden leeggevist. Merkwaardig genoeg heb ik daarnaast het gevoel dat er steeds meer vis wordt gegeten. Dat moet natuurlijk ergens spaak gaan lopen. En nu lees ik hoe het er in de visserij aan toe gaat; vissers gaat het helemaal niet om de visstand op de langere termijn maar puur om winst op korte termijn; er wordt vis gevangen totdat het quotum aan "maatse vis" is bereikt. De term "bijvangst" heb ik altijd vertaald als gevangen vis van niet te consumeren soorten. Maar dat is helemaal niet waar. Het bestaat voor een belangrijk deel uit "ondermaatse" vis, d.w.z. vis van consumptiesoorten (bv de bedreigde soort, kabeljauw) die na vangst, dood wordt terug gestort in zee. Dus de jonge vis, die in beginsel uit kan groeien tot "maatse vis", wordt voor een deel uit de levenscyclus verwijderd; dat moet je toch niet willen, ook niet als visser.
Nu eindelijk is er iemand opgestaan die "een slimme uitvinding" heeft gedaan; de overlevingsbak, een soort aquarium met een soorteermechanisme waarmee de kleinere, ondermaatse vis levend weer terug gaat in het viswater.
Over innovatie gesproken; dit is in mijn ogen een zo ontzettend voor de hand liggende techniek dat ik het een schande vind dat die niet veel eerder werd ontwikkeld en dwingend toegepast. Overigens met alle respect voor Patrick Schilder die de uitvinding heeft gedaan en verder ontwikkeld! Hiermee krijgt duurzame visserij ook meer inhoud.