Jeneverbessen

Jeneverbessen zijn vrij zeldzaam maar komen, daar waar ze
wel zijn, in grote getale voor.

Jeneverbesstruiken zijn zo langzamerhand een wat zeldzaam verschijnsel heb ik begrepen van natuurkenners. Soms zou je dat niet zeggen. Zoals hier op deze foto, gemaakt in de buurt van de radiotelescoop van Westerbork staat een enorm bos van deze inheemse naaldboomsoort. Maar ook elders, in de buurt van Usselo, tijdens mijn wandeling van de eerste étappe van het Trekvogelpad kwam ik in een dergelijk bos terecht en op de Holterberg staan er ook vele. Bij Ommen weet ik ook een plek met veel jeneverbessen, dus gelukkig komen ze hier en daar nog wel in grote getale voor!
Maar op de Strabrechtse heide, toch ook echt een biotoop voor de jeneverbes staan er niet zo gek veel. Tijdens de expeditie Salamander, het natuureducatie project dat SBB organiseert en waar ik als vrijwilliger aan mee mag doen, laten we ook een jeneverbes struik zien. En daar vertel ik dan een verhaaltje bij. Deze soort is tweeslachtig, d.w.z. dat er mannetjes bomen zijn en vrouwtjes bomen. Slechts de vrouwtjes bomen dragen uiteindelijk vrucht: de blauw-zwarte besjes die vroeger gebruikt werden in de jenever bereiding. Je kunt deze bessen nu nog kopen bij kruidenwinkeltjes en toepassen in de keuken bij de bereiding van wildgerechten. Soms wil een kind er eentje proeven; bah! is steevast de bevinding.