 |
| Foto van het bombardement van Rotterdam |
Gisteren zat ik wat op een bankje uit te puffen en te genieten van het uitzicht toen er een wat oudere meneer naast mij kwam zitten. Kletskous als ik ben, raakten we natuurlijk aan de praat. Hij had een vakantiehuisje in Lunteren en kwam op de fiets (zonder elektrische motor!); hij was al 82 jaar maar dat had ik hem niet gegeven. Natuurlijk merkte ik op dat hij vast niet gerookt had, hetgeen klopte want hij had altijd bij de padvinderij gezeten.
Zo'n gesprek loopt associatief en zo kwam hij met een tragisch verhaal uit WO II. Hij was 10 jaar oud en woonde in Rotterdam ten tijde van het bombardement. In de straat waar hij met zijn moeder, broertje en zus woonde viel een zware bom; het huis aan de overkant stortte in en de pui viel over de straat tegen het huis waar zij woonden dat eveneens instortte en in brand vloog. Een buurman kon slechts met gebruik van een bijl een toegang naar buiten maken en alles brandde vervolgens af. "Kijk maar niet achterom", had de buurman gezegd; allemaal zwaar gewonden en doden.
En daar stond het gezin met als bezit alleen de kleren die ze aan hadden. De vader van het gezin was het jaar tevoren overleden. Wat een tragiek.
Hij vertelde dat zijn moeder in een week grijs was geworden van de zorgen.
Maar we spraken ook over genealogie en over de kunst van gezond oud worden en van de vergeetachtigheid die erbij hoort. Fijne en onverwachte ontmoeting. We gaven elkaar een hand als afscheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten