Het is vandaag 10 jaar geleden dat de aanslag op het WTC in New York plaatsvond. In de krant stond dat 97% van de Amerikanen nog weet waar hij/zij zich bevond op het moment dat hij/zij het bericht hoorde. Naar ik vermoed geldt dat ook voor de meeste Nederlanders. Ik weet het in ieder geval nog precies; ik zat in vergadering in een kleine vergaderruimte bij de Orde van Medisch Specialisten. De secretaresse van de Vereniging voor Psychiatrie waar ik toen werkte kwam het vertellen; ongeloof en ontzetting waren het algemeen gevoel: dit kon toch niet waar zijn.
Dat zelfde gevoel had ik in 1963 toen ik hoorde dat John F. Kennedy was neergeschoten. Dat hoorde ik van mijn moeder; zij stond te strijken; ik zat mijn huiswerk te maken en kwam beneden. Mijn moeder stond huilend te strijken; een aanslag op Kennedy.
Beide gebeurtenissen in de VS; of we ons ook emotioneel betrokken voelen bij dat land. Natuurlijk weet ik van nog wel meer gebeurtenissen waar ik mij bevond; het telefoontje dat je verwacht als je op middelbare leeftijd nog ouders hebt: "Fer het gaat niet goed met je vader". Ik reed toen op de fiets over het fietsviaduct over de A28; het was inderdaad het begin van het einde, nu alweer 8 jaar geleden.
Merkwaardig genoeg weet ik ook nog waar ik mij bevond op het moment dat Jackie Kennedy's overlijden op het nieuws werd gemeld: ik was toen met Hugo aan het kamperen in Clervaux en we zaten te kleumen in een cafeetje. Raakte me lang niet zo als de drie hierboven genoemde gebeurtenissen, maar raar genoeg weet ik dat nog precies; waarschijnlijk vanwege John Fitzgerald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten