Eten bij Ad

Vanavond een tegenbezoek afgelegd bij Ad D. Deze zomer had hij een keer bij mij gegeten en nu gezellig bij hem. Met de fiets en even zoeken en laat ik daar nu Ronald, de voormalige onderwijzer van mijn zoon Hugo tegen het lijf lopen. Gezellig even mee staan praten, o.z. over clubliefde van voetbal liefhebbers. Hij wist mij precies te vertellen waar Ad woonde.
Even verderop; ik werd al welkom geheten door het hondje, mij al bekend van uit het bos. Leuk beest, luidruchtig in haar enthousiasme (het is een teefje). Ik heb wat met dieren dus al snel was een hechte vriendschap gesmeed en kwam ze met haar speeltjes aanzetten. "Heel bijzonder", vertelde Ad mij, "doet ze niet bij iedereen". Veel mensen zijn een beetje bangig voor blaffende honden. Maar honden hebben altijd een uitgesproken lichaamstaal; kijk maar naar het staartje; als dat kwispelt is er niets aan de hand.
Dat zie ik ook altijd als ik in Spanje aan het wandelen ben; de honden daar gaan natuurlijk tekeer als je langs hun terrein loopt, maar steevast kwispelen ze met hun staart. Als dat niet het geval is, of soms gewoon om even je punt te maken, kun je een steen oprapen; dat gebaar volstaat meestal voor een snelle aftocht. Als je gooit dan weten ze niet hoe snel ze weg moeten komen. Dat heb ik natuurlijk niet gedaan met de hond van Ad.
We hebben heerlijk gegeten en vooral ook wijn gedronken. Het bleek dat Ad een soortgelijke ontwikkeling met het bridgen heeft doorgemaakt als ik. In het begin heel ambitieus en er op uit om vooruit te komen. Ook hij had een vervelende ervaring met een bridge-weekend met vreemden. Hij is daar ook uit gekomen met het gevoel van: "liever in de eigen club of thuis aan de eettafel. Dat gevoel heb ik ook uit de afgelopen zomer over gehouden.