 |
| Krassen van moeder op het tafelblad |
Mijn eettafel ken ik al mijn hele leven, dat wil zeggen dat mijn ouders die al in hun bezit hadden toen ik ter wereld kwam, inmiddels dus ruim 76 jaar. Daar heb ik dus een groot deel van mijn leven aan zitten eten, eerst met z'n drietjes en naarmate het gezin zich uitbreidde tot 5 personen en tot slot met schoondochters erbij, maar toen werd zowel tafel als de ouderlijke huiskamer wat te klein, dus met het hele spul hebben we nooit gezamenlijk aan tafel gezeten.
Moeder was heel zuinig op deze tafel; er ging wel eens een glas melk ondersteboven en dan werd als de wind zo snel het kleed verwijderd en de tafel grondig afgelapt. Later niet meer, er ging ook vast geen melk meer over de tafel maar moeder gebruikte de tafel wel als ondergrond voor het uitraderen van patronen, de stof werd dan met spelden gehecht aan de patronen, ach nee, ik weet niet meer hoe het proces ging maar met bot geweld werd een radertje aan een handvat met kracht op de tafel losgelaten zodanig dat deze erdoor beschadigde.
Onlangs had ik de tafel weer eens ontdaan van alle tafelkleden en daar kwam het oude slagveld weer d tevoorschijn en dan schiet er toch wel weer wat door je heen hoor, dan zie ik haar lieve nijvere handen met het forse litteken van een uitgeschoten broodmes in haar jeugdjaren. Ondanks dat we vaak woorden hadden denk ik met warmte aan haar terug zeker als ik die herinneringen terugzie op het tafelblad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten