Appeltaart vergeten

Ab in bewondering voor de gaspeldoorn

Als afgesproken kwam Ab om 8 uur aangetuft, precies op het moment dat de thee klaar was. Dus zaten we al vroeg aan de thee. Ik vroeg of hij soms een stukje appeltaart lustte. Maar we hadden beiden net ontbeten en vonden het een beter idee om het taartje gewoon mee te nemen voor onderweg.
Nog een kop thee, beetje coronelen, oftewel ouwenelen over de huidige wat hysterisch aandoende crisis rond het virus, en vervolgens op pad naar de Hoge Veluwe. Ik had mijn Rembrandtkaart gelukkig niet vergeten. Echter, bij aankomst bleek dat deze vanwege de sluiting van het Kröller Müller museum niet geldig was. Jammer, maar helaas.
We reden met de fiets, we wandelden, we hoorden vogels, veldleeuwerik, koekoek, zwarte specht, bonte vliegenvanger en nog veel meer. We zagen herten en zwijnen. We hadden zon maar ook enorme regenbuien en hagelbuien. Kortom, een heerlijke buitendag waarbij mijn nieuwe regenbroek uitstekend dienst deed!
Echter, het appeltaartje had ik vergeten in te pakken, maar smaakte niet minder toen we weer terug waren op de flat en opnieuw aan de thee zaten.
Roos epte over plannen voor dit weekend waarbij het eind van het liedje was dat zij vanavond zou komen en dat we maandag naar het kievitenpoldertje gaan. Gelukkig was er nog een stukje appeltaart voor haar. Maar eerst moest ik 14 dagen afwas wegwerken. Kon er nog wel bij, maar na afloop had ik het wel gezien. En juist op dat moment kwam mijn Roosje binnen. Ze had een geweldige verrassing voor me; mijn vroegtijdig verjaardagscadeau, een windows PC met al reeds geïnstalleerd het Stepbridge programma voor als ik vanuit de flat met haar in Wijhe wil bridgen.