Onze Joris

Het koolzaad verdringt het fluitenkruid

Joris is niet eens meer mijn jongste kleinzoon ondanks zijn nog zeer jonge leeftijd van 2 weken. Maar de hoogste tijd om eens op kraambezoek te gaan. Schoondochter Jessica had ons gevraagd te komen. Zelf hadden we het vanwege de corona crisis niet voor durven stellen om op bezoek te komen, maar Peter en Jessica bleken niet zo angstig te zijn. Gewoon handen wassen en als je verkouden of snotterig mocht zijn niet op bezoek komen. Dus gingen we vanmorgen lekker op stap naar het station Bilthoven en met de Qbuzz naar Papendrecht; een lange, fraaie rit door zomers Zuid Holland. Overal geel bloeiend koolzaad dat zo te zien het fluitenkruid aan het verdringen is langs de slootkanten. De weg naar hun huis hadden we makkelijk gevonden. Door de frisse schone lucht leek het wel of we de zon van Griekenland in ons gezicht voelden. Ik had gewoon last van het felle licht.
We werden warm ontvangen door het jonge gezin. Schoondochter zat met de kleine Joris op de bank en na de begroeting ging hij van arm op arm. Oma Roos als eerste, heel lief gezicht zo met een baby op de arm en daarna had ik de eer. Heerlijk weer zo'n piepkleintje koesterend toespreken. Automatisch zit je te lachen en met een hoge stem met zo'n kleintje te praten. "Moet jij zo gaapies doen mannetje?", hoorde ik mezelf zeggen; ik ben dol op dat kleine grut. Ik vind het dan ook heerlijk om zo veel kleinkinderen te hebben, inmiddels 10!
Natuurlijk spraken we uitgebreid over de kleine baas en hoe hij in ons midden kwam.
Koffie en beschuit met muisjes maakten er een echte kraamvisite van; die mag ook nooit te lang duren dus al snel vertrokken wij weer met de bus naar Utrecht. En 's-avonds weer hier gegeten met chocoladevla voor toe.
PS Peter en Jessica willen geen foto's van de kleine Joris op internet, vandaar de foto van het koolzaad.