Als traditie nemen we altijd iets mee voor onze jagervriend Jan wanneer we weer eens uit zijn vriezer mogen kiezen wat voor lekkers we mee willen nemen. Bij het vorige bezoek was ons duidelijk geworden dat Jan gek was op chocolade.
Vriend Huib is onze grote chocolade-eter en kenner en steekt nooit onder stoelen of banken dat Lindt chocolade de allerbeste is: "Lindt, dass soll Man geniessen", is zijn lijfspreuk. Maar ook Roos gaat niet voor een reepje Lindt opzij; wanneer we in Utrecht de Lindt winkel passeren moet Roos strijk en zet even naar binnen. En nu zou ik gisteren Lindt chocolade voor onze jagervriend in gaan slaan.
Toen ik op station Bilthoven incheckte bij NS zag ik tot mijn schrik dat m'n Rabo-bankpas ontbrak in mijn portemonnaie; dat gaf mij veel onrust. En tot overmaat van ramp wist ik niet meer precies waar ik die Lindt winkel kon vinden in Utrecht en ben ik onverricht ter zake teruggekeerd naar station Bilthoven. Snel naar Albert Heijn waar ik voor het laatst had gepind; tot mijn lachlust bleek dat ik zeker niet de enige vergeetachtige was; de dame van de servicebalie had een heel stapeltje "vergeten pasjes".
Daar spraken Roos en ik over in de trein op weg naar Amersfoort en over Lindt gesproken vertelde Roos over haar ervaring met andere chocolades; ze had een keer Toni Chocoloni chocolade geproefd en was daarover via Facebook aan de tand gevoeld door een marketing man. Volgens Roos smaakte die qua aanbevelingstekst goed in de mond liggende "lekkernij" net als de surrogaat chocolade die zij 50 jaar geleden in Bulgarije heeft geproefd. Uiteraard was de marketing man het niet met haar eens; zeker nooit in Bulgarije geweest.
Inmiddels weet ik waar de Lindt winkel zich bevindt en kan Jan het lekkers tegemoet zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten