Voor afgelopen zaterdag had Nathalie een heel programma voor ons opgesteld; zouden we beginnen met het bezoek aan de expositie, daarna bezoek aan haar moeder Mieke en haar partner Ron waar we lekker zouden blijven eten en daarna een concert in Rotterdam. Nou dat laatste - had ik al voorzegd - zouden we ook inderdaad niet redden.
Na het toch wel behoorlijk emotionele begin van het programma kwam Mieke ons ophalen met de auto en gingen we naar hun huis. Nathalie wilde meteen haar tuintje laten zien, maar we zouden eerst aan de koffie gaan. En we moesten haar kamer bewonderen waar ze ons ook weer van alles wilde laten zien; lekker enthousiaste meid.
Eerst aan de koffie waar ik kennis maakte met Ron; fijne kerel die ook een belangrijke rol heeft gespeeld in Nathalies jonge jaren.
Ik wilde graag haar fotoboeken zien, althans de fotoboeken waarin ik kon zien hoe zij als kind was opgegroeid. Mieke had al een hele stapel klaargelegd; dat was niet mis; ook al was ze altijd enig kind gebleven, het aantal foto's en fotoboeken was enorm. Al babbelend nam ik boek na boek door, soms wel bladzijden overslaand. Eerst wat kleuterboeken en langzaam zag ik de trekken van de hedendaagse Nathalie verschijnen. En toen het babyboek met zelfs een foto die genomen was vlak nadat ze ter wereld was gekomen; dat vond ik wat hoor! En een geboortekaartje met daarop:
"We hebben zo lang naar je uitgekeken, na veel verdriet vieren wij nu feest en als we je zien liggen in je wiegje weten we, het is het waard geweest". Dat was de hartekreet van het echtpaar dat vier jaar lang alles uit de kast had gehaald om te proberen samen een kind te krijgen. Als uiterste poging was uiteindelijk gekozen voor KID, kunstmatige inseminatie met donorzaad met bekend positief resultaat.
Mieke deed heel open over alles wat dat impliceerde; geheimhouding voor de familie en voor Nathalie zelf; constateren dat het kindje, Nathalie dus, heel anders was dan de andere kinderen in de familie: gek op beestjes, onderzoekend, altijd vragen stellend, nieuwgierig. Toen ze groter werd zag ze dat ze groene ogen had en dat kon helemaal niet had ze (terecht!) geconstateerd en daar moest Mieke iets bij fantaseren. Daar had Mieke regelmatig grote moeite mee gehad om haar kind voor te jokken. Dat gebeurde meer en meer. Maar toen Nathalie na het overlijden van haar vader had geconcludeerd dat ze toch niet oud zou worden ging voor Mieke de knop om en heeft ze het verteld. Deze hele historie vond ik opnieuw erg aangrijpend om het zo uit de eerste hand te vernemen.
Ik kreeg van Mieke een exemplaar van het geboortekaartje en daar zat ik vanmorgen peinzend over gebogen en liet alles m'n gedachten nog eens passeren.
Mieke had lekker gekookt; zoals het een liefhebbende moeder betaamt had ze ons het favoriete maal van Nathalie voorgeschoteld. Een voorafje, een heerlijke pastaschotel en een fantastisch toetje met een vulling bestaande uit mascarpone, room en crême fraîche als ik met goed herinner. Nog koffie en toen was de dag om en had ik het ook helemaal gehad hoor. Was een gezellige dag geweest. Mieke bracht ons weg naar station Schiedam; Nathalie zwaaide ons nog uitgebreid uit.
Na het toch wel behoorlijk emotionele begin van het programma kwam Mieke ons ophalen met de auto en gingen we naar hun huis. Nathalie wilde meteen haar tuintje laten zien, maar we zouden eerst aan de koffie gaan. En we moesten haar kamer bewonderen waar ze ons ook weer van alles wilde laten zien; lekker enthousiaste meid.
Eerst aan de koffie waar ik kennis maakte met Ron; fijne kerel die ook een belangrijke rol heeft gespeeld in Nathalies jonge jaren.
Ik wilde graag haar fotoboeken zien, althans de fotoboeken waarin ik kon zien hoe zij als kind was opgegroeid. Mieke had al een hele stapel klaargelegd; dat was niet mis; ook al was ze altijd enig kind gebleven, het aantal foto's en fotoboeken was enorm. Al babbelend nam ik boek na boek door, soms wel bladzijden overslaand. Eerst wat kleuterboeken en langzaam zag ik de trekken van de hedendaagse Nathalie verschijnen. En toen het babyboek met zelfs een foto die genomen was vlak nadat ze ter wereld was gekomen; dat vond ik wat hoor! En een geboortekaartje met daarop:
"We hebben zo lang naar je uitgekeken, na veel verdriet vieren wij nu feest en als we je zien liggen in je wiegje weten we, het is het waard geweest". Dat was de hartekreet van het echtpaar dat vier jaar lang alles uit de kast had gehaald om te proberen samen een kind te krijgen. Als uiterste poging was uiteindelijk gekozen voor KID, kunstmatige inseminatie met donorzaad met bekend positief resultaat.
Mieke deed heel open over alles wat dat impliceerde; geheimhouding voor de familie en voor Nathalie zelf; constateren dat het kindje, Nathalie dus, heel anders was dan de andere kinderen in de familie: gek op beestjes, onderzoekend, altijd vragen stellend, nieuwgierig. Toen ze groter werd zag ze dat ze groene ogen had en dat kon helemaal niet had ze (terecht!) geconstateerd en daar moest Mieke iets bij fantaseren. Daar had Mieke regelmatig grote moeite mee gehad om haar kind voor te jokken. Dat gebeurde meer en meer. Maar toen Nathalie na het overlijden van haar vader had geconcludeerd dat ze toch niet oud zou worden ging voor Mieke de knop om en heeft ze het verteld. Deze hele historie vond ik opnieuw erg aangrijpend om het zo uit de eerste hand te vernemen.
Ik kreeg van Mieke een exemplaar van het geboortekaartje en daar zat ik vanmorgen peinzend over gebogen en liet alles m'n gedachten nog eens passeren.
Mieke had lekker gekookt; zoals het een liefhebbende moeder betaamt had ze ons het favoriete maal van Nathalie voorgeschoteld. Een voorafje, een heerlijke pastaschotel en een fantastisch toetje met een vulling bestaande uit mascarpone, room en crême fraîche als ik met goed herinner. Nog koffie en toen was de dag om en had ik het ook helemaal gehad hoor. Was een gezellige dag geweest. Mieke bracht ons weg naar station Schiedam; Nathalie zwaaide ons nog uitgebreid uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten