In Sovjet Rusland was het onmogelijk om als schrijver maar voor de artistieke hand weg een boek te schrijven, laat staan te publiceren. Hier was het "geëngageerd, of opdonderen, of erger nog", aldus Ingenieurs van de ziel van onze onvolprezen Frank Westerman. Maar ook een toonaangevend schrijver als Jean Paul Sartre gaf in 1948 aan dat een schrijver politiek geëngageerd moest zijn. En in Zuid Amerika, het continent van de voortdurende revolutie, moest je wel als schrijver. Maar met de studentenrevoltes eind van de jaren 60 en met het vallen van de muur en de ondergang van het totalitaire communistische systeem verdween deze grondhouding toch vrijwel.
Vargas Llosa spreekt lyrisch over de verworvenheden van Europa en noemt haar zelfs een Nieuwe Wereld die bezig is zichzelf te ontdekken en te vernieuwen. En daarbij doelt hij op het verdwijnen van de totalitaire systemen als fascisme, etatisme, communisme en de opkomst van internationale samenwerking, het verdwijnen van grenzen. Raar eigenlijk dat wij die in deze Nieuwe Wereld leven ons daar zoveel minder van bewust zijn; dat er al 65 jaar geen oorlog is in ons voormalig zo oorlogszuchtig werelddeel en dat die rottige totalitaire systemen inderdaad zijn verdwenen realliseren we ons als naoorlogse generatie nauwelijks. We zijn kritisch op alles wat zgn, slecht gaat en willen verandering, maar niet degene die Vargas als onze grote verdienste beschouwt. Moeten we niet eens collectief inhoudelijk gaan nadenken in plaats van te somberen en ons in het stemhokje maar onverantwoordelijk ons dwaze gang te gaan?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten