Bloemkoolsoep

Vergilius noemde het al in de Georgica: er moet meer kool gegeten worden. Daar heb ik afgelopen week ruimschoots gevolg aan gegeven. De enorme bloemkool, inclusief al het gebladerte en de stronk is inmiddels geïnternaliseerd resp. tot soep verwerkt. Het witte, bloem gedeelte is gekookt en met een kaassausje overgoten en vergezeld van een stukje reebiefstuk of gehaktballetje en gebakken nieuwe aardappeltjes opgegeten door mij; een groot genoegen. Maar die enorme struik groen van de bloemkool lag mij maar aan te staren in de koelkast. Met de moed der wanhoop ben ik die te lijf gegaan. Toevallig had ik een diepe bakpan staan met daarin nog het vet en de jucht van het misschien wat al te fors aangebraden gehakt: "kon wel eens een smakelijke basis vormen", bedacht ik mij, achteraf terecht. Daar heb ik twee fijn gesnipperde uien in gebakken, nog een flink stuk boter erbij gedaan en gebonden met een paar scheppen bloem.
Vervolgens de bladeren klein gesneden en gewassen en onder water met een schep zout gedurende een half uur gekookt. Toen stevig met de staafmixer het zaakje zoveel mogelijk gehomogeniseerd. Met een deel van het kookvocht had ik inmiddels het bloemmengsel hydrofiel gemaakt en er een stevige portie geraspte oude kaas doorheen gemengd. Nog wat van het vocht en toen in de grote pan toegevoegd aan de gehomogeniseerde bladeren. Zag er niet erg smakelijk uit, maar ja. Dat viel de volgende dag erg mee en bij nader inzien was het best lekker en erg goed voor het darmstelsel mocht ik tot mijn genoegen vaststellen! Een stevige maaltijdsoep is het geworden en Vergilius zou het geapprecieerd hebben; daar ben ik zeker van!
Inmiddels heb ik er stevig van gehapt en staan er nog zo'n ruime 2 liter van in de vriezer te wachten voor nadere inspectie.