De eerste heggemus gehoord

Marjorie zit te smikkelen van de meegenomen
boerenkool.

Vanmorgen vroeg al ging mijn smartphone piepen en direct nog een keer. Dat betekent dat er iemand berichten stuurt. Het was amper 6 uur maar natuurlijk ging ik even kijken en ja hoor, het waren Martijn en Margot die zojuist in hun nieuwe domicilie, Surabaya waren gearriveerd. Zo had Martijn mij ook beloofd dat hij zou laten weten wanneer ze gearriveerd waren. Voor hen was het inmiddels middag geworden daar in het verre oosten. We besloten onze app-conversatie met: "ik kruip nog even in bed", resp. "wij gaan ook nog even tukken". Wat zullen ze moe zijn geweest na een reis van ruim 24 uur.
Voor vandaag stond mantelzorg voor schoondochter Marjorie op mijn agenda. Haar chemokuur was weer begonnen, zij het dat de dosis was gehalveerd, maar uit ervaring van de eerste keer werd enige ondersteuning wenselijk geacht. Ik had Hugo nog gevraagd of half tien vroeg genoeg zou zijn en dat bevestigde hij gisteravond. Ik had niet zo'n zin om me te haasten en stond pas om half acht op; rustig ontbeten met een kop thee en koffie en zonder op de tijd te letten scheren, douchen en tas inpakken. De ervaring met mijn Braziliaanse schoondochter is dat ze werkelijk altijd te laat komt dus vond ik het ook wel best om me niet te haasten.
Ze is gek op boerenkool en eigenlijk op alles wat ik voor haar kook, dus zocht ik rustig wat bij elkaar waarvan ik zo vermoedde dat het er wel in zou gaan: bakje boerenkool, een glazen pot vulde ik met kakelverse linzensoep, een stuk oeroude hollandse kaas en voor Hugo een ferm stuk rozijnen-notenbrood. Ook vulde ik mijn lunchdoosje met twee sneden krentenbrood, dik belegd met boerenboter.
Op de fiets reed ik als altijd door de verschillende buurtjes van Bilthoven en hoorde het rommelige "melodietje" van een heggemus, de aankondiger van het voorjaar, aldus Cyria, een van mijn vogeldeskundige vrienden. Overigens had ik de afgelopen dagen al de vinkenslag en de roep van mezen gehoord en dat al in de laatste dagen van januari.
Rustig fietste ik naar het station en keek pas daar hoe laat het was. En natuurlijk haalde ik de trein van 8.59 precies en stak op de afgesproken 9.35 de sleutel in het slot en meldde mij met: "een goedemorgen!".
Het ging gelukkig heel goed met haar en in plaats van ondersteuning en hulp hebben we de hele dag tot wederzijds genoegen zitten praten. Een veelheid van onderwerpen passeerden. Voor we het wisten was het weer tijd om te vertrekken. Was een heel fijne dag geweest voor ons beiden.