De Zandwetering en een ossentong

Fraaie blik op de omgeving

Dat was vroeg op vanmorgen en met de bus van 9.07 richting Deventer en uitstappen op de plek waar Roos vorige week haar wandeling begon, bij de Zandwetering. En dan blijkt maar weer hoe fraai het Overijsselse landschap is. Direct langs het water met links en rechts zompig land waar we na enkele honderden meters ook daadwerkelijk inliepen. Het was 10 kilometer genieten in stilte en met adembenemend mooie natuur. Roos had me niet voor niets uitgenodigd om deze wandeling ook te genieten. Uiteindelijk eindigden we in het dorp Diepenveen, een uur eerder dan Roos gepland had, ze moest vanmiddag naar Amsterdam voor een concert voor vrienden van het IVC en dat wilde ze beslist meemaken en deze wandeling kon net in haar drukke tijdschema van deze twee weken ingepast worden. Maar we waren dus ook behoorlijk vroeg in Wijhe waar we onze bammetjes wegknaagden met een gekookt eitje erbij. Ik besloot dan ook maar om lekker vroeg terug te gaan naar de flat, de stoptrein reed weer normaal dus geen probleem rond Amersfoort zoals gisteren op de heenweg. 
Tot mijn verrassing werd ik gebeld door Andjelina van de zuivelboerderij of ik geïnteresseerd was in een ossentong, natuurlijk was ik dat, dus bij thuiskomst direct op de fiets gestapt en naar Boom en Bosch gepeddeld. Kon ik tevens wat zuivel inslaan, dat kwam er de laatste tijd niet van omdat ik steeds op de dinsdagen en vrijdagen bezet was.  De ossentong direct opgezet en langzaam tot koken gebracht.

Op de koffie

 In de loop van de ochtend kwam buurvrouw op de koffie. Ze zat natuurlijk vol van de afgelopen week in het ziekenhuis en vertelde mij volop van wat er allemaal gebeurd was en dat was niet mis. De pijn bestrijding was een heel proces al met al met allerlei diagnostiek als uitwerking en dat loog er niet om. Ik heb geprobeerd haar tot steun te zijn en heb haar verhaal met alle aandacht beluisterd. Heb met haar te doen. Ik bood aan om boodschappen te doen en eventueel wat te koken en toen vroeg ze of ik een pan kippensoep zou willen koken. Nou dat deed ik graag. Ik moest wel in de loop van de middag weg naar Wijhe, maar hup naar AH en wat ingrediënten voor een magere kippen/groentesoep ingeslagen en direct klaargemaakt. Een deel van de nog hete soep overgedragen in een pan van haarzelf en toen naar het station en naar Roos, we zouden morgen aan de wandel gaan, de enige dag in Roos' drukke programma van deze week dat we samen aan de wandel konden gaan. 's-Avonds wat gebridged en heerlijk geslapen.

De buurvrouw onverwacht thuis gekomen

 Tot mijn verrassing vernam ik per WhatsApp van m'n buurvrouw dat ze vandaag ontslagen werd uit het ziekenhuis en weer thuis kwam. Zij was vanwege enorme pijnklachten een poosje opgenomen geweest om deze pijn onder controle te krijgen. Ik hoorde wat gestommel op de trap en ja, daar was ze, samen met haar zuster die haar buddy is in het ziekteproces. Wilde direct een heel verhaal afsteken met de jas nog aan, maar ik raadde haar aan om "eerst even rustig thuis te komen". In de loop van de avond appte ze me nog en ik nodigde haar uit om de volgende dag op de koffie te komen.

Marijns' 2e verjaardag

 

Niet geheel van harte bij "opa" op schoot

Met een heuse "groepsapp" werd de tweede verjaardag van kleinzoon Marijn aangekondigd en georganiseerd. Niet alleen de datum werd zo bepaald maar ook de "wensenlijst" die het menneke kennelijk had geformuleerd. "Of die kinderen niet al genoeg hebben", schoot het door mij heen. Ik sta vaak verbaasd over de hoeveelheid spullen die de jonge kinderen al bezitten, bij een enkel gezin heb ik soms de indruk dat de deur van de kinderkamers nauwelijks meer dicht kunnen zo veel ligt er op de grond en op de bedden en waar dan niet. En toen ik een keer bij een wat oudere kleinzoon vroeg, nadat hij mij trots zijn uitgebreid bezit had getoond, of het niet genoeg was, keek hij mij verbaasd aan met een blik van "kan dat dan, genoeg?" net als Obelix wanneer je hem vroeg of hij genoeg gegeten had har har. En ja, het is een teken van deze tijd en daar zijn de jonge kinderen een onderdeel van, men koopt en bezit niet omdat het nodig is, maar "omdat het kan". Wij hier in het westen zijn zo ontzettend welgesteld dat het niet meer beseft wordt en de inhaligheid zelfs nog toeneemt, ik word er niet vrolijk van waar het kapitalisme en vooral het neoliberalisme ons gebracht hebben.
Maar goed, Roos had een zo druk programma voor de boeg dat ik haar dringend heb geadviseerd om niet mee te gaan en zo gingen we samen de deur uit, wandelen naar het station waar onze wegen zich scheidden. Het was prachtig weer dus besloot ik om via Dordrecht te reizen zodat ik ook daar een leuke wandeling kon maken, via de stad naar de haven en daar het pontje nemen en oversteken naar Papendrecht en langs het water naar het verjaarspartijtje. Zo gezegd zo gedaan, ik ontmoette zelfs nog even de ouders van Jessica die op onze bestelling een tweetal prachtige sculpturen hadden meegenomen, fraai handwerk. Hartelijk begroet door kleinzoon Joris en zoon en schoondochter. Een heerlijk stuk appeltaart door Bea gebakken. Het was net afwisseling van de wacht want de ochtend visite was of ging weg en afgezien van een vriendin van de familie was ik zelfs even het enige bezoek, dat was snel over want daar kwam de horde familie met kleinkinderen en nog een vriend van de familie met twee jonge kinderen. Heerlijk om daar te zitten tussen mijn dochters en zoon en volop kleinkinderen. De kleine Mees lekker bij me op schoot. Even later kwam ook de jarige Marijn uit zijn middagslaap beneden en niet geheel van harte zat hij zelfs even bij me op schoot. Ik had een fijne twee uurtjes met mijn familie en vroeg aan Anneke of ik wellicht met hen kon meerijden naar Schoonhoven of Gouda en dat kon gelukkig zodat ik weer redelijk op tijd thuis was. Bij het afscheid nemen stak ik mijn handen tot twee keer toe uitnodigend uit naar de kleine Marijn maar deze schudde gedecideerd van neen, nou, een volgende keer kan alleen maar beter. Joris zwaaide me gezellig uit. Was een genoeglijke middag geweest.

Vaarwel Kwinkelier

 

Nu de vloer nog en dan wederopbouw van "de Kwink"

De tijd vliegt voorbij, er bestaat niet voor niets een oud gezegde: "de tijd gaat snel, gebruikt haar wel!", een oproep om de beperkte tijd die je als persoon hebt wel goed te gebruiken. Dat geldt niet alleen voor ons mensen, maar kennelijk ook voor gebouwen, als je denkt aan de Egyptische piramides of aan de Griekse tempels en zelfs de Amsterdamse grachten, dan heb je als mens toch het gevoel van een soort "eeuwigheid" waar het gebouwen betreft maar niets is minder waar, alles vervalt en niet alleen in oorlogstijd met bombardementen maar veelal gewoon door de tijd en tegenwoordig niet alleen de tijd maar tevens onbruik en gebrek aan ruimte.
Ik weet nog goed hoe er enkele jaren nadat Anneke en ik waren neergestreken in Bilthoven op een open terrein, een kleine zandvlakte sprake was van bouwactiviteiten. Betonconstructies waardoor mijn nieuwsgierigheid gewekt werd wat die dan wel zouden voorstellen en daar verrees een fors winkelcentrum, "de Kwinkelier", met in de loop van het eerste gebruik tal van goedlopende winkels werden geopend, niet te vergeten de herenmodezaak "Sir John", waar ik met veel genoegen klant ben geweest, nog steeds draag ik de Lodenfrei jas die ik daar decennia geleden heb gekocht.
Maar het duurde niet zo gek lang dat het verval zich inzette, plassen die in wintertijd bevroren weet ik nog omdat Anneke daar zwanger en al uitgleed, herinner ik me nog goed, dus dat moet op z'n laatst in 1987 zijn geweest. En dat betrof slechts de bestrating, maar ook de verf bladderde af, de overigens nu nog steeds lopende zaak van AH was niet meer zo uniek in de regio dus minderde eveneens, de kaaswinkel verhuisde, de groentezaak sloot, de dierenzaak, en uiteindelijk zelfs de viswinkel en Sir John. Uiteindelijk ook de bibliotheek en de restaurants er bleef een lege zooi over en die werd gesloopt, nieuwe winkels vestigden zich, maar de loop komt er maar niet goed in. Sommige zijn inmiddels alweer verdwenen. En nu eindelijk wordt die vloer geheel vernieuwd, ik moest er een foto van maken. En nu maar hopen dat de loop er weer in komt als het herstel volledig is. Ik heb er helaas een hard hoofd in. We gaan het zien. 

Een enorme pot sambal

 

Toko Heezen sinds 60 jaar!

Gisteren bij onze rondwandeling in Rotterdam hield Gerard, echtgenoot van Rommy ons op de hoogte van de geschiedenis die samenhing met de verschillende locaties zoals een verder onopvallend boompje waarvan het verhaal feitelijk huiveringwekkend was, bij de bouw van de flat viel een persoon naar beneden en had ongetwijfeld het leven gelaten als hij niet was beland in de kruin van de boom die hier stond. Toen deze boom decennia later geveld zou worden vroeg de overlevende of hij op de plek een nieuwe boom mocht planten en dat kleine boompje markeert deze plek; maar Gerard vertelde nog veel meer, over de plaatsing van een herinneringsmonument min of meer tegen de zin van de lokale bevolking wiens voorkeur uitging naar een ander kunstwerk, een kerkgebouw waar in de tweede WO twee joodse echtparen waren ondergedoken, waarbij een kind werd geboren dat ondanks de bezetting allemaal goed afliep. Maar ook een verhaal bij het ontstaan van een al 60 jaar bestaande toko, met Indonesische mensen die het al die tijd hebben gedreven, toko Heezen. Ooit begonnen vanuit een oer-Hollandse groentezaak uitgegroeid tot een toko van formaat. Natuurlijk moest ik daar even heen al was het maar voor een foto voor de Blog, maar ik ging ook even naar binnen en kocht een enorme pot sambal oelek, de originele, die bij nader inzien "tamelijk scherp"  bleek te zijn. Maar ik zal vast nog wel eens terugkomen bij deze toko in Rotterdam.

Reünie na 60 jaar PROIRA

 

Karakteristiek plekje in Rotterdamse wijk

Het was in 1964 dat een stel studenten het dispuut PROIRA oprichtten. 2 of 3 voortrekkers uit het oude dispuut ROSTRA, Alef Kluiver en Paul Scheelbeek met name en daarnaast de studenten die na de ontgroeningstijd hadden besloten aan te sluiten bij dit nieuwe dispuut. Het gebeurde in een zaal in een gelegenheid te Lunteren, aldus het oude notulenboek dat nog ergens bij een van de oud-leden moet rondslingeren, de Goudsberg in Lunteren. Ik heb dat zelf niet meegemaakt omdat ik pas in 1965 aan de studie begon. Destijds voelde ik mij tijdens de groentijd direct thuis in dit dispuut vanwege de vriendensfeer die er hing, ik voelde dat direct. En dat heeft grappig genoeg stand gehouden zij het dat het dispuut als daadwerkelijke organisatie haar tweede lustrum niet eens gehaald heeft bij mijn weten, maar de vriendenkring is gebleven. 
Een poos geleden kreeg ik een uitnodiging om deel te nemen aan een stadswandeling in Rotterdam met daarop volgend een reünie ten huize van de initiator. Tot nu toe hadden de reünies vooral plaats gevonden ten huize van "Aart en Marleen" maar nu had Rommy het initiatief genomen om een wandeling te combineren met reünie. En terwijl ik dit bloggie schreef bedacht ik mij dat het toch feitelijk niet te geloven is dat deze happening ook daadwerkelijk plaatsvond vrijwel exact 60 jaar nadat het boven aangehaalde initiatief is genomen. Van die eerste groep is niemand meer actief betrokken bij het kluppie, Lex en ik zijn de oudstejaars die nog af en toe deelnemen. 
Het was een fijne wandeling die door de echtgenoot van Rommy van informatie werd voorzien, door voor de meesten van ons onbekende buurten van Rotterdam. Ik vond het echt heel bijzonder om de verschillen en overeenkomsten te zien met andere stedenbouw mij enigszins bekend uit andere steden. 
En de reünie was echt weer heel bijzonder. Zo'n duidelijke saamhorigheid straalde uit het gezelschap. Echt heel fijn.