Balkon gereinigd

 

Niet brandschoon, wel acceptabel

Werd hoog tijd, lang geleden heeft Hugo het achterbalkon een keer grondig onder handen genomen maar ik heb nooit veel meer gedaan dan het afvoerrooster regelmatig door te prikken. Het balkon was gewoon smerig van als en met de afgelopen regentijd was het een groene drab. Was ik begonnen om gebruikmakend van het hemelwater met de bezem vast wat vuiligheid bij elkaar te vegen, daar besloot ik om het wat grondiger aan te pakken en met een warm sop van groene zeep het balkon eens stevig aan te pakken. De laarzen die ik nog heb staan vanwege mijn werkzaamheden in de Eilandspoler kwamen goed van pas, stonden in de schuur te trappelen van ongeduld, wilden graag weer eens gebruikt worden. 
Het was een hele klus, in korte broek op het balkon, maar ik heb het gered, ziet er alleszins redelijk uit, niet brandschoon, maar kan er voorlopig weer mee door.

Julian Barnes

 

Zo'n dikke 20 jaar geleden kreeg ik als leesadvies de Engelse schrijver Julian Barnes. Ik heb destijds ook vast wel een en ander van hem gelezen maar dat is onder het stof van de tijd in het geheugen wat op de achtergrond geraakt. Maar onlangs kwam ik zijn naam weer tegen in zo'n buurtbiebje met "neem maar mee". Het boek "Alsof het voorbij is" nam ik mee en inmiddels heb ik het zelfs twee keer gelezen, ik snapte het eind niet en dat intrigeerde me toch wel. Het is een interessant levensfilosofisch boek en betreft het proces van vele decennia na de jeugd geconfronteerd worden met zaken die ernstige consequenties hebben. Een vrij boosaardige brief die bij de hoofdpersoon na 40 jaar ook hard aankwam ook al had hij  hem zelf geschreven. En de confrontatie met de feiten 40 jaar later kwam hard aan. Dat werd op schitterende wijze beschreven in dit boek dat door de Volkskrant wordt gekwalificeerd als: "Superieur gecomponeerde roman", misschien wat overdreven, maar zeker een leesadvies!

Vijf keer vandaag

 

Ja hoor, ik heb het volgehouden tot nu toe om de buikspieroefeningen dagelijks te doen. Een handdoek uitgerold, de drie afgekeken oefeningen van die meneer in het bos uitgevoerd en nu al vijf dagen lang. Ben inderdaad begonnen met 1 keer alle oefeningen en de volgende dag 2 keer en vanmorgen zat ik dan op de vijf. Ik voel nog geen spierpijn, maar het stelt dan ook nog niet veel voor. Pas wanneer ik spierpijn ga voelen houd ik pas op de plaats en dan voer ik het weer verder op en vraag aan Roos een paar extra oefeningen. Maar... ik blijf benieuwd of ik dit blijf doen. Vaak neem ik mij dingen voor maar vergeet het dan weer. Maar nu liggen handdoek en gewichten gewoon in het zicht in de huiskamer en kan ik het niet echt meer vergeten.

Een uilenbal uitpluizen

 

Kleinzoon Sjoerd 

Roofdieren en vooral roofvogels vreten hun prooi vaak letterlijk met huid en haar op, hooguit verscheuren zij het met hun scherpe snavels. De rotzooi en de resten als haar, tanden en botjes spugen ze weer uit en soms vind je die resten terug in het bos als uilenballen. Eerlijk gezegd kom ik die restanten van vooral muizen al jaren niet meer tegen, wellicht zie ik ze over het hoofd of denk dat het hondenkak is. Ik nam ze altijd mee naar huis en ging ze dan ontleden op de grote tafel in de tuin met mijn viertal kids eromheen. Wat was dat leuk en wat een leuke herinnering die werd opgeroepen door een foto die ik vandaag van Arja kreeg.
Kennelijk bij een lesje over de natuur in de klas van kleinzoon Sjoerd werden uilenballen door de kinderen zelf ontleed. Hij vond het heel interessant aldus z'n moeder. Deed me als opa behoorlijk veel plezier, is toch weer iets anders dan een Ipad. 

Reformwinkel in de Zocherstraat

 

Zuurdesembrood met ham en ei,
een traktatie!

Lien en ik waren ooit begonnen op een nauwelijks te verwarmen zolderkamer op de Overtoom, 4 trappen op en uitzicht op de Hollandsche manege. Soms kon je de paarden zelfs buiten zien trainen. Eenmaal een eigen huishouding vloog bij ons de margarine eruit en kwam de roomboter erin, toen was ik al erg op voedsel gericht. In de buurt, in de Zocherstraat was een Reformwinkel en daar kocht ik Dr Vogelbrood, een zuurdesembrood waar vooral ik gek op was, met ham en gebakken ei vond ik dat een traktatie. Mijn grootmoeder Mien had een Duitse achtergrond en at altijd zuurdesembrood, "Eifeler" meen ik, heb dat bij bezoek aan Duitsland vaak gescoord en wanneer mijn verre Duitse achternicht Gerti naar NL kwam nam ze altijd een "Duits brood" voor me mee.
En dan nu heb ik eindelijk weer toegang tot een origineel smakend zuurdesembrood, en nog wel zelf gemaakt ook dankzij recept en desem van Anna. Heb nu dan ook ham en eieren op zo'n boterham gedaan en een foto gemaakt voor deze blog.

Opnieuw naar het meertje

Voor het meertje

 Broer Henk had mij verteld dat hij vaak op zondag met Charlotte naar het bos bij Driebergen ging; onze familie heeft sterk de neiging om steeds naar de bekende plekken te gaan en dat zit er bij ons drie broers ook behoorlijk in, daarin vorm ik een beetje de uitzondering maar ik moet bekennen dat dat toch vooral door Roos komt die mij telkens nieuwe verten heeft doen kennen en daar heb ik nu ook wel de smaak van te pakken. Neemt niet weg dat ik vandaag opnieuw de behoefte voelde om richting Driebergen te gaan om dat volle meertje weer te aanschouwen en stiekem hoopte ik daar broer Henk met eega te ontmoeten. Deze keer wel de andere richting, dus begonnen in Maarn en door het recreatiepark "het grote Bos". Dus opnieuw de nostalgische route die nu zelfs door die oude plekjes voerde, de "rietkop" waar mijn ouders vertoefden met ons als gezin, deze voor de tegenwoordige tijd wel wat eenvoudige onderkomens stonden er tot mijn opluchting nog wel. Verder was het park uiteraard nogal veranderd, gemoderniseerd, overal reden auto's ener stonden hier en daar van die ultramoderne vakantiewoningen die per week een vermogen kosten. Maar het laantje waar ik ooit met mijn jonge geliefde werd gefotografeerd was er nog, deed me wel wat hoor, 60 jaar geleden. 
Intussen had ik broer Henk een paar keer een WhatsApp berichtje gestuurd, maar helaas had hij zijn telefoon niet bij zich zoals later bleek. Nam niet weg dat ik bij het meertje aan voorbijgangers heb gevraagd om een foto van mij voor het meertje te maken.
Thuis gekomen heb ik het kapje van het zelfgemaakte zuurdesembrood geproefd en dat smaakte uitstekend. 

Buikspier plezier

 

Zuurdesembrood en appeltaart

Een aantal jaren geleden deed ik mijn lichaamsoefening bij Sportcity, ik trok, duwde voor de armspieren, wandelen deed ik genoeg maar toch liep ik ook wel eens hard op de loopband voor de beenspieren en het hart natuurlijk, maar ook de buikspieren kregen een beurt. Ieder uur kwam iemand van de organisatie rond en riep op tot de buikspiertraining onder de naam "buikspier plezier", was behoorlijk intensief. Sindsdien heb ik verdraaid weinig meer met de buikspieren gedaan, hooguit heel af en toe een keer meedoen met Roos wanneer zij haar wekelijkse Pilates training uitvoerde, iedere week, heel gedisciplineerd, waarvoor hulde!
Vandaag was ik als gewoonlijk aan de wandel en zat op het bankje bij het strandje. Daar kwam een meneer aangehold en - ik schrok eerst even - ging op de grond liggen, ik dacht even dat hij onwel was geworden, maar onterecht; hij ging fanatiek buikspieroefeningen doen. Eerst een keer of dertig met kromme knieën, handen in de nek omhoog, vervolgens met het lichaam van de grond heen en weer waarbij de handen richting billen gingen, en tot slot met het ene been over het andere de oefening voor de schuine buikspieren, dus met de elleboog naar de gebogen knie. Ik nam mij voor om dat ook te gaan doen, rustig opbouwen, beginnen met 1 keer alle oefeningen en telkens per dag 1 erbij. En dan verder ook de armen met de gewichten. Ben benieuwd of ik dat ga doen en of ik het vol zal houden.
Verder stond deze dag toch ook in het teken van het maken van zuurdesembrood. Gisteravond had ik het bodempje desem dat ik van Anna had gekregen "gevoed" met een schepje volkorenmeel en wat water, goed gemengd en ja hoor, vanmorgen was het al rustig aan het bruisen gegaan. In de loop van de middag heb ik de werkwijze van Anna voor het maken van het brood vrij precies gevolgd, het desem door de voorgeschreven hoeveelheid meel gemengd met zout en water en in de keukenmachine grondig gemengd/gekneed. Na ruim 3 uur meer meel toegevoegd en flink gekneed en in de vorm gedaan. Middenin de nacht bij de gebruikelijke pitstops even gecontroleerd of het wel goed ging rijzen, hetgeen het geval bleek te zijn. Toen ook maar middenin de nacht een appeltaartje voorbereid en toen bij de laatste pitstop bleek dat het brood voldoende was gerezen beide in de oven een uur bij 180 graden afgebakken. Het resultaat mocht er zijn! Zag er uitstekend uit.