Naar Artis

Onverstoorbaar ligt de kameel als vanouds

Dat wilde ik toch zo graag; een keer naar Artis, de dierentuin van Amsterdam. Als klein kind kwam ik daar al en later met Lien; we waren vriend van Artis en gingen enkele keren per jaar daar heen, met name op nieuwjaarsdag meen ik. En later natuurlijk met Anneke en de kinderen; dan werd er zo'n foto gemaakt bij de ingang en die kochten we altijd. Eén daarvan heeft nog lang hier in de flat mijn dressoir opgeleukt.
Vandaag kwam het er dan eindelijk van. Met bus, trein en metro was ik er zo. De kaartcontroleur vertelde dat er erg veel was veranderd en dat zou inderdaad blijken. Zoals de fotograaf; verbaasde me niet dat die er niet meer was en ook de papegaaienlaan was er niet meer, maar dat was al lang zo. Wèl de lijdzame kamelen; alsof ze in die dertig jaar niet van hun plaats

Voormalig apenhuis is prachtig heringericht

waren gekomen. Het apenhuis was volledig op de schop gegaan; daarover vertelde mijn moeder altijd dat ze de apen uien te eten gaf omdat ze het zo leuk vond als ze gingen huilen: schande!
Ik herinner me nog goed de benauwde lucht, de palmen en de herrie en al die apen in die kleine kooien met hun handen door de tralies bedelen. Maar ook die arme Orang Oetan die zich daar jaar in jaar uit lag dood te vervelen. Dat was allemaal verbouwd; gebouw was nog in de oude staat, maar de inrichting was volledig veranderd en er zaten geen apen meer maar vogels. De apen hadden riante, grote onderkomens en er waren slechts chimpansees en gorilla's; andere apen, als de mandrils zaten buiten op grote rotspartijen.

Leeuwen zitten nog op de zelfde rots

Het park was een stuk groter geworden en vooral voor Homo Sapiens was veel ruimte beschikbaar in de vorm van restaurants. De giraffen en zebra's hadden een riant grote weide; leek wel op dierentuin Emmen.
Maar ook veel plekken die voor de dieren vast wel goed waren - zij konden zich verstoppen - maar als toeschouwer had je er niet veel meer aan; vond het nou bepaald geen plek om met een kleinkind heen te gaan.
Het aquarium was schitterend heringericht en tot mijn grote opluchting was het diorama Heimans nog in volle glorie aanwezig; opgezet in 1926 en gerestaureerd in 1982 zag het er prachtig uit als vanouds.
Van het Planetarium had ik mij iets anders voorgesteld dan het lullige kinderfilmpje dat op het enorme koepelscherm werd vertoond. Toen had ik het ook wel gezien allemaal.
Weer een kruisje op mijn bucketlist.

Gelukkig was het er nog, het Heimans diorama. Heb ik wat keertjes met
mijn vader voor staan kijken. Dat ging vooral door mij heen vandaag.