Geen lachje

Voorwaar een schitterende plek voor een museum

Twee hobbies op één dag: eerst naar het Willink museum in Ruurlo en daarna wandelen van Ruurlo naar Vorden, een etappe van het Trekvogelpad.
Kasteel Ruurlo heb ik vaak gezien; ligt op de kruising van het Pieterpad en het Trekvogelpad en beide paden heb ik een paar keer gelopen. Dat kasteel lag altijd als een pareltje bij het monumentje van de twee dames die jaren geleden het Pieterpad hebben ontworpen.
Maar nu is het dus toegankelijk; in stille bewondering liep ik door de kasteeltuin op weg naar de ingang van het museum.
Eerst een video over het kasteel waarvan de eerste melding al gedaan werd in de 14e eeuw. Het is regelmatig uitgebreid en verbouwd maar nu door de heer en mevrouw Melchers voor de komende honderden jaren (deo volente) veilig gesteld.
Natuurlijk wordt ook uitgebreid ingegaan op de werken van Carel Willink, een groot kunstenaar die in zijn lange leven blijk geeft van flexibiliteit; kubistisch, non-figuratief en dan zijn eigen stijl met precisie en portretkunst en vooral de magisch realistische beelden van een wereld in verval. Wat mij opviel was dat Willink een wat erg cynische blik toonde in de film; geen glimlachje te zien op zijn strak, zuur gezicht. Pas toen hij iemand citeerde: "dit is een wereld niet om te leven maar wel om te sterven", zag ik een licht, wat vals glimlachje verschijnen; geen prettig mens denk ik. Maar een groot kunstenaar die "verval" op een bijzondere wijze weet vorm te geven.
Overigens niet al zijn werk hoor; de portretten zijn technisch heel bijzonder, qua beeld afstandelijk en weer geen glimlachje te zien. Zijn laatste "Mathilde" is een meesterwerk van techniek ondanks die volstrekt lege blik van Mathilde die overigens uitstekend is getroffen; wat een kunstenaar. Ga ik zeker regelmatig bekijken.
En dan weer het "abspecken", wandelen en weinig eten. Ik haalde keurig de trein van 16.15 uur en was om 18.00 uur weer thuis.