Is oma daar

Van Dick kreeg ik een interessant boek over gassen, ja, over de verschillende gassen die hetzij van onze atmosfeer deel uitmaken of door toedoen van de mens zijn gesynthetiseerd of uitgestoten.
Het boek begint met de beschrijving van de activiteit van vulkanen die allerlei onvriendelijke gassen als H2S en CO2 uitstoten. Mount St Helen wordt in de geweldsexplosie beschreven. Eonen van rustig gedrag; misschien af en toe een trilling, maar geen echte aardbeving of eruptie. Tot eind vorige eeuw; steeds krachtiger trillingen, waarschuwingen en tot slot een uitzetting die groter en groter werd en tot slot de fenomenale ontploffing die mondiaal het vliegverkeer lam legde. De foto's staan nog in mijn geheugen gegrift.
Van een iets kleiner niveau overkwam mij gisteren. Het lukt mijn "naam kinderen" maar niet om normaal met mijn partner Roos om te gaan. Met name de dames hebben daar moeite mee. Zo mogen de kleinkinderen niet eens "oma" tegen haar zeggen terwijl dat voor andere neo-opa's en omaas als vanzelfsprekend wordt ervaren. Dat zit mij hoog, om van andere onvriendelijke acties maar niet te spreken.
Daarentegen is er het afgelopen jaar met mijn nieuwe kinderen zo'n vanzelfsprekende warme relatie ontstaan, ook en zelfs met name met mijn partner dat, net als bij Mount St Helen mijn innerlijke gevoelens beginnen te rommelen; ik ben het strontzat!!
Gisteren zat ik wat met Mariska te telefoneren; zij vanuit de auto tot ze thuis kwam. Daar stonden de kleintjes haar al op te wachten. "Hier is opa", kreeg ik 4-jarige Lieva aan "de lijn". Ze babbelde wat met me terwijl haar 2-jarig zusje er tussendoor schreeuwde. Ik moest zo lachen. Maar toen kwam het en er knapte iets in me; zo kan het namelijk ook; Lieva vroeg: "Is oma daar?", ze wilde oma even spreken.