De weersvoorspelling was vanmorgen nogal dreigend; toen ik weeronline vanmorgen iets voor tien uur consulteerde was de boodschap: "tot 11.30 uur is het droog". Tja, de afgelopen weken heb ik veel te weinig gelopen naar m'n zin. De Donaureis, de warmte en andere indringende zaken hebben me van het wandelpad gehouden. Vandaag zou het in ieder geval niet te warm zijn; misschien geen ideale wandeldag, maar een volledige "drie" (de geel gemarkeerde route in het Houdringhebos) moest er toch wel van komen. Om klokslag 10.00 uur op weg, gewapend met plu en pet tegen de verwachte buien en het groene zomerjasje voor de frissigheid; het was nog geen 20 graden toen ik het pand verliet.
Bij de ingang van het bos was het alweer behoorlijk druk met hondenliefhebbers; het stinkt daar altijd naar de hondenzeik. Gelukkig nemen de mensen hier wel meestal de drollen mee; voor velen is natuur alleen maar een plek om je hond uit te laten.
Even verderop allemaal mensen met kinderen; allemaal lekker aan de wandel. Daar was een jong echtpaar bij met een flinke peuter en een kinderwagen met een klein babietje. De vader was zo'n beul van een kerel met dikke wandelkuiten, bergwandelschoenen aan en een grote rugzak op z'n rug. Het blonde peutertje liep flink naast zijn grote vader. Ik kon het niet laten en sprak hem aan: "je hebt hem alvast in training genomen zie ik". De vader glunderde al bij de voorpret dat hij later met zijn zoon aan de wandel zou gaan en moest lachen.
Ik vond dat destijds ook zo heerlijk om met één of twee van de kinderen aan de wandel te gaan bij voorkeur in de Hoge Venen of de Eifel en zwaar beladen met rugzak en tent. Daar bewaar ik nog de warmste herinneringen aan; zo samen in een piepklein trekkerstentje kamperend in de vrije natuur of 'swinters lekker in een hotelletje; hotel Hirsch in Kalterherberg. Vorig jaar heb ik nog met zoon Peter een weekend gewandeld op de Hoge Venen, zij het niet met een tentje om te slapen, maar gewoon bij Hotel Hirsch in Kalterherberg.
Zo mijmerend liep ik verder. Uiteindelijk heb ik 15 kilometer gedraaid - een drietje plus een uitstapje naar het heideveldje - en zat ik om half twee weer innig tevreden achter een bakje rabarber en een kopje thee op het balkon van m'n flatje. Pas nu, om drie uur terwijl ik dit zit te schrijven begint het echt te regenen.
Bij de ingang van het bos was het alweer behoorlijk druk met hondenliefhebbers; het stinkt daar altijd naar de hondenzeik. Gelukkig nemen de mensen hier wel meestal de drollen mee; voor velen is natuur alleen maar een plek om je hond uit te laten.
Even verderop allemaal mensen met kinderen; allemaal lekker aan de wandel. Daar was een jong echtpaar bij met een flinke peuter en een kinderwagen met een klein babietje. De vader was zo'n beul van een kerel met dikke wandelkuiten, bergwandelschoenen aan en een grote rugzak op z'n rug. Het blonde peutertje liep flink naast zijn grote vader. Ik kon het niet laten en sprak hem aan: "je hebt hem alvast in training genomen zie ik". De vader glunderde al bij de voorpret dat hij later met zijn zoon aan de wandel zou gaan en moest lachen.
Ik vond dat destijds ook zo heerlijk om met één of twee van de kinderen aan de wandel te gaan bij voorkeur in de Hoge Venen of de Eifel en zwaar beladen met rugzak en tent. Daar bewaar ik nog de warmste herinneringen aan; zo samen in een piepklein trekkerstentje kamperend in de vrije natuur of 'swinters lekker in een hotelletje; hotel Hirsch in Kalterherberg. Vorig jaar heb ik nog met zoon Peter een weekend gewandeld op de Hoge Venen, zij het niet met een tentje om te slapen, maar gewoon bij Hotel Hirsch in Kalterherberg.
Zo mijmerend liep ik verder. Uiteindelijk heb ik 15 kilometer gedraaid - een drietje plus een uitstapje naar het heideveldje - en zat ik om half twee weer innig tevreden achter een bakje rabarber en een kopje thee op het balkon van m'n flatje. Pas nu, om drie uur terwijl ik dit zit te schrijven begint het echt te regenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten