Niet omdat het schrikkeldag is, maar omdat het de laatste dag van februari 2012 is betekent deze dag meer voor mij dan veel andere dagen. Met deze dag heb ik officieel mijn werkzaam leven afgesloten; het is de laatste dag dat ik WW ontvang. Vanaf heden zal ik het met (de helft van) mijn (pré)-pensioen moeten redden; dit laatste vanwege mijn echtscheiding; geen vetpot dus.
Deze dag gaan we vieren door vanavond naar Studium Generale van de Universiteit van Utrecht te gaan; één van de vele gratis ter beschikking staande voorzieningen van onze goed georganiseerde maatschappij. Samen met openbare bibliotheken, de voor niet-werkenden redelijk voordelige en bruikbare vervoersmogelijkheden bij NS (o.a. het dalvrij abonnement), gratis lunch concerten en lage voedselprijzen is het bijzonder goed toeven in ons kleine landje aan de zee.
Voor een dergelijk positief geluid lijkt in de media tegenwoordig wat minder aandacht dan redelijk is. Daar verbaas ik me wel over. Gemopper over de (euro)crisis, NS, files, prijs van benzine enz. zet toch wel vaak de toon van het "publiek debat"; daartegenover maken ongeïnteresseerd en onvoorspelbaar stem-gedrag en schaamteloze vernedering van onze politici door de media, het belangrijkste vertegenwoordigend lichaam van onze maatschappij, de tweede kamer, bijna letterlijk tot een ouderwetse Romeinse arena, waar naar de luim van het publiek de gladiatoren werden geofferd. Zo moeten we toch niet willen omgaan met deze maatschappij; we hebben het collectief beter dan ooit en hebben weinig reden voor een negatieve houding.
Dat waren zo mijn overpeinzingen op mijn laatste officiële werkdag, deze laatste dag van februari 2012.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten