Ridder van de droevige figuur

Job Cohen als burgemeester van Amsterdam

Het is alweer decennia geleden dat ik Job Cohen de politieke arena zag betreden; met een gebroken been als ik me goed herinner. En dan lees ik nu in de krant, na het doen van mijn noodzakelijke boodschappen (wasmiddel en tomaten in blik; ik kom niet graag meer bij AH) dat hij is afgetreden; niet met een gebroken been, maar waarschijnlijk wel met een gebroken ziel. Wat is deze man ten onrechte in de tang genomen. Hij was niet opgewassen tegen de scherpte van een politiek dier als Geert Wilders. Medelijden en lachlust wisselden elkaar af toen ik een Youtube filmpje zag waarmee waarschijnlijk de definitieve afgang van Cohen werd ingezet. Kijkt u zelf maar, mocht u dit nog niet hebben gezien. Nu ik het weer zie kan ik mijn lachen niet inhouden, maar je zult toch publiekelijk zo ongelooflijk te kakken worden gezet. Een fantastische eikel is de communicatie-medewerker die deze tekst heeft geschreven of heeft gecontroleerd. In ieder geval is nu het einde gekomen van een tijdperk; Job Cohen gaat de politiek verlaten, een aantal illusies armer ongetwijfeld. Hij heeft het iets te lang volgehouden vrees ik.

Hij volgt hiermee de zelfde weg die eertijds door de burgemeester van Rotterdam werd afgelegd, André van der Louw, eveneens van de PvdA. Een goed burgemeester, die na een kort ministerschap z'n politieke carrière moest beëindigen en de rest van zijn dagen met lullige baantjes ging vullen. Ellendig en onverdiend.