Een goede naam gaat te fiets

De fietsenwinkel, opgeleukt met vlaggetjes?!

Natuurlijk is de juiste uitdrukking: "een goede naam komt te voet en gaat te paard", maar in dit geval gaat hij "te fiets". Lang geleden, we woonden nog maar net in de hoflaan, kochten we onze fietsen bij de zaak van onze overbuurman, fietsenhandel van Weelden. We kochten daar in ieder geval onze tandem; daarmee fietsten we de hele omgeving af. Eenmaal in de kinderen wilden we aldaar ook een eerste fietsje kopen voor onze oudste dus weer naar van Weelden. Hij had geen kleinere fiets dan het roze fietsje dat niet voor 4 maar voor 6 jaar geschikt was; wisten wij als beginnende ouders veel, dus we hebben ons dat aangeschaft. Helaas kon onze vierjarige dochter daar niet mee uit de voeten; wij dachten dat het aan haar lag want we hadden de fiets tenslotte bij een deskundige gekocht, maar later beseften we dat het fietsje gewoon te groot was voor haar. Toen we ons het slechte advies realiseerden, gingen we over naar een andere fietsenhandel. Dat werd Mastwijk. Ach, een wat mopperige baas; als Amsterdammers hielden we daar wel van; wij beschouwden dat als humor. We hebben daar vele jaren onze fietsen gekocht en laten repareren. Onze oudste dochter had helemaal niets met Mastwijk en ging ergens anders voor rijwielzaken.
Maar inmiddels alweer een paar jaar geleden kocht ik daar een nieuwe fiets omdat de oude (weer eens) was gestolen. Ik wilde een tweedehands fiets maar liet me door Mastwijk junior overtuigen dat ik voor weinig geld een goede nieuwe fiets kon kopen: een Raleigh, een oud vertrouwd merk dacht ik (700 euro, toch niet echt weinig). Ik ben op zijn advies in gegaan en heb later voor Roos zo'n zelfde fiets gekocht voor haar verjaardag.
Mastwijk jr. sprak overigens de veelzeggende woorden: "je komt volgend jaar vast terug voor een lichtere fiets"; ik had daar beter naar kunnen luisteren en af moeten zien van de koop zoals uit mijn verder verhaal blijkt.
Reeds na enkele maanden begon er iets te kraken bij het fietsen; bij de service beurt meldde ik dat, maar er werd niets aan gedaan. Nee, nogal wiedes, het bleek aan de ketting te liggen; die roestte al binnen een half jaar en begon alras meer en meer te kraken. Ook de versnelling was niet geweldig. In de loop van het gebruik (en ik fiets maar heel weinig!) viel er een stuk van de kettingkast af en ik durfde nauwelijks meer kracht te zetten omdat ik vreesde dat de ketting zou breken. Roos vond Mastwijk sowieso een rot zaak, dus gingen we maar over naar een andere fietsenmaker. Toen ik vroeg waarom Raleigh, toch een oud en vertrouwd merk zulke rot fietsen produceerde vertelde hij me hoe de vork in de steel zat. Het merk is overgenomen en de fietsen worden nu door een heel andere fabriek geproduceerd die op die manier profiteert van de oude en bekende naam. Dat heet marketing geloof ik. Bah!! Bij Mastwijk zien ze me nooit meer in ieder geval, zelfs niet meer voor een ventiel slangetje.