Vanmorgen bij de koffie hadden we het zo over Noorwegen en mijn enig bezoek aan dat land in 2003. Dat was rondom deze tijd; ik heb mijn verjaardag daar toen gevierd met mijn toenmalige collega Marlies. We waren op een wereldcongres aldaar over kwaliteitsverbetering in de gezondheidszorg. Een imposant congres waarvan ik me nog wel enkele wetenswaardigheden weet te herinneren, maar dat ter zijde.
Daar in Noorwegen had ik heerlijk maar vooral schandalig veel gegeten waaronder, ja ja, walvis; dat kon je daar gewoon in een restaurant bestellen (eigenlijk kon het moreel niet, maar ik kon het niet laten staan omdat ik alles wil proeven en het was heerlijk, net haas). Maar toen ik terugkwam leek ik zelf wel een walvis zo dik was ik geworden. Ik ben niet eens meer op de weegschaal gaan staan; ik woog meer dan 92 kilo en ben direct rigoureus gaan lijnen. Van die tijd heb ik mijn kennis opgedaan van vetverbranding door de spieren. Iedere dag liep ik voor zes uur 'smorgens naar m'n werk en 'savonds weer terug; ik at heel weinig en viel door het regime van weinig eten èn heel veel bewegen razendsnel en zonder al te grote honger af. Ik weet nog dat mijn vader enkele maanden later (hij lag toen in het ziekenhuis) direct zag dat ik zo ontzettend was afgevallen.
2003, het was het jaar dat mijn vader overleed; dat jaar zong ik in het koor Ein Deutsches Requiem van Brahms. De aria: Herr, lehre doch mich, das ein Ende mit mir haben muss. Dat was natuurlijk ontzettend van toepassing. Ik mocht die aria van de dirigent tegen het koor in zingen. Dat raakte mij diep met mijn stervende vader voortdurend in mijn gedachten.
Daarover hadden Roos en ik het vanmorgen bij de koffie. En dan kijk je op Wikipedia en merk je tot je afgrijzen op dat die Jan Rot ook deze prachtige muziek in een "Rot-hertaling" heeft omgezet. Hoe durft iemand dit te doen met zo'n meesterwerk. Maar ook, hoe kan publiek zo stom zijn om daar naar te gaan luisteren en daarmee deze waanzin in stand te houden. Dat doet mij denken aan het geven van een Euro op station Utrecht aan zo'n "muzikant met een harmonica uit één of ander Oost-Europees land". Maar dat doe je dan nog uit medelijden. Bah.
1 opmerking:
Ein Deutsches Requiem, hertaald in Een Hollands Requiem, getver. Iets voor de PVV misschien. Ook heeft deze Rot een programma op de radio gekregen, waar hij een uur lang teksten van anderen opzegt.
Wat blijkt: hij heeft ook nog eens een Rot stem. Welk onzalig netwerk van ouwe jongens heeft besloten dat deze man is waar Nederland op zit te wachten. Zijn vertalingen worden ook door recensenten neergehaald, maar aan het publiek wordt het lepeltje voor lepeltje gevoerd. "Toe maar moedertje, het is wel bitter maar je zult zien, je gaat het heerlijk vinden."
Zonder overdreven bescheidenheid durf ik te beweren dat ik betere vertalingen maak.
Een reactie posten