Misschien was het niet echt mijn eerste sollicitatie, maar ik heb dit verhaal toch altijd wel zo ervaren. Het is veertig jaar geleden in 1971. Dat waren toch wel heel andere tijden aan de universiteit. Ik behoorde bij de voorlopers van de "baby boom" generatie; van 1948, snel door de middelbare school en snel afgestudeerd. De universiteit werd plotseling overladen met studenten en de wetenschappelijke staf moest groeien; geld was kennelijk niet het probleem. Ik zocht een baan, bij voorkeur in de wetenschap.
Ik studeerde aan de VU en had een tweede bijvak gedaan op de medische faculteit, afd. chemische fysiologie meen ik. De hoogleraar van die afdeling, professor Oosterhuis was tevens decaan van de faculteit. Ik kende hem alleen van "de gang". Van mede-studenten vernam ik dat er aan de medische faculteit een aantal vacatures was. Dus maakte ik een afspraak met de decaan om hier navraag naar te doen. En inderdaad, hij kon mij vertellen dat er een vacature was voor een biochemicus bij dermatologie. Ter plekke belde hij en maakte een afspraak voor mij voor een half uur later. Dat was dus mijn eerste sollicitatie gesprek. Maar er gebeurde iets geks: terwijl ik met de decaan in gesprek was, ging de telefoon; het was de hoogleraar van de verdieping hoger, de afdeling microbiologie, die vroeg of de decaan niet een biochemicus wist met belangstelling om in de faculteit te komen werken. Nou, die link was snel gelegd en die ochtend legde ik mijn eerste twee sollicitatiegesprekken af.
De eerste bij dermatologie, waar ik werd ontvangen door een buitengewoon sympathieke lector; later hebben we nog samengewerkt en zijn we ook nog privé met elkaar omgegaan, de helaas veel te vroeg overleden Gotze Kalsbeek. Hij vroeg mij of ik wel eens van de Immunofluorescentie Techniek had gehoord. Welnu, dat was niet het geval en hij legde mij deze techniek precies uit. In het tweede gesprek bij microbiologie, met de hooggeleerde van Tongeren ging het om de Toxoplasmose diagnostiek. Ook hij vroeg of ik de Immunofluorescentie Techniek kende. En dat was natuurlijk het geval, dus ik kon het precies uitleggen en ik kreeg direct de baan. Dat was wel heel erg snel gegaan. Het ging om een vaste baan en als ik dat had gewild had ik daar nu dus nog gezeten.
1 opmerking:
In geen jaren aan gedacht, maar nu na het schrijven van de Blog over mijn sollicitatie bij de afdeling dermatologie, ergens in de zomer van 1971 moet ik weer denken aan Gotse Kalsbeek met zijn karakteristieke stemgeluid. En nu lees ik die uitdrukking weer in Vestdijks boek "de dokter en het lichte meisje": daaromtrent. Dat zei Gotse heel vaak, een soort stopwoord van hem; het sympathieke stemgeluid klinkt nog door na al die jaren.
Een reactie posten