Muziek kan zo ongelooflijk binnen komen. Soms raak je er zodanig door geëmotioneerd, dat je jezelf niet meer in de hand hebt. Vrolijkheid, tranen, melancholie, noem maar op; het kan door muziek worden opgeroepen, althans ik heb dat heel sterk en vooral bij die muziek van Bach. Ook merk ik dat ik in emotioneel forse situaties onwillekeurig bepaalde muziek loop te neuriën of dat die voortdurend door mijn hoofd speelt. Dat weet ik mij nog sterk te herinneren van vele tientallen jaren geleden met "Torn between two lovers". Je merkt pas waar die muziek over gaat als je even stil staat wat de tekst eigenlijk is. En dat had ik heel sterk met BWV 82, de cantate met de titel: "Ich habe genung" (oud Duits voor genug). Dit sloeg heel sterk op de situatie van mijn oude moeder nadat mijn vader was overleden. Een jaar later heeft zij toen zelf de schaar van Atropos overgenomen onder het motto van deze cantate. Dat realiseerde ik mij kennelijk ook onderbewust want tot maanden na haar overlijden draaide ik de muziek van deze Cantate, en deed ik dat niet, dan loeide de muziek voortdurend door mijn hoofd.
Gelukkig associeer ik deze prachtige muziek nu niet meer met het droevig einde van mijn moeder; ik citeer: "Cantate 82" als ik vind dat het nu wel genoeg is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten