 |
| Daar zitten we dan |
Vandaag de grote dag, kennismaking met Robert, nieuw donorkind, altijd emotievol althans voor Roos en mij. Bijtijds de deur uit, gelukkig maar want we haalden een bus eerder dan we hadden gepland en de door ons geplande bus viel uit, dus het was haasten geworden. Verder bleek die bus helemaal vol te zitten, maar we moesten en zouden er nog in. Ik gaf Roos een ferme zet en ging in haar "slipstream" ook de bus in waar allemaal gestrande treinreizigers naar Utrecht stonden; er was een ongeluk gebeurd tussen Utrecht en Amersfoort zodat de treinen niet konden rijden. Aangekomen op Utrecht CS hoorde ik ook dat de Intercities naar Amersfoort niet reden. Gelukkig die naar den Bosch wel en uiteindelijk waren we als gewoonlijk weer veel te vroeg ter plaatse. Uit ervaring wisten we inmiddels dat je niet een half uur eerder ter plekke moet zijn omdat je elkaar dan voor de deur al tegen kunt komen. We liepen wat rond in den Bosch en zo tegen 11.00 uur gingen we naar het kantoor van FIOM. Eerst een foto gemaakt voor het gebouw en naar het "alltogether" WhatsApp forum van de kinderen gestuurd, Ze wensten ons succes. Fred liet ons binnen, we moesten nog even wachten maar even later kwam hij ons ophalen. Het bleek dat Robert in z'n eentje was gekomen en daarom kon Roos meedoen in de ontmoeting. Indachtig het protocol gaf ik Robert bij binnenkomst gewoon een hand en noemde mijn naam. Ik zag al aan z'n gezicht dat het makkelijk zou gaan verlopen. En ja hoor, na z'n eerste toelichting begon hij direct over wat hij al aan voorbereiding had gedaan op grond van de papieren die hij van Fred had verkregen en die destijds door Nathalie en Roos waren opgesteld, alle namen en foto's van de donorkinderen. Hij wist ook van het bestaan van het WhatsApp forum en wilde daar graag direct op, dus ja, wat afstand houden, wat tijd inbouwen, kwam niets van. Fred ging al snel weg en we hebben vervolgens van alles besproken en vastgesteld dat onze karakters wel behoorlijk sporen, we moesten er beiden om lachen. Hij verklaarde zelfs iets zo emotioneels dat ik hem echt een hug moest geven, hij was zeker 20 centimeter langer dan ik, was me bij het voorstellen niet direct zo opgevallen, maar dan valt een hug een beetje in het water.
We hebben ontzettend lang bij FIOM zitten praten maar uiteindelijk zijn we nog ergens gaan lunchen, waar bleek dat we ook beiden van melk hielden bij de maaltijd, hilarisch.
Ik had hem inmiddels al aangesloten bij "alltogether" en de welkomst wensen vlogen al rond. Hij hoorde er al direct bij. Leuk om te merken.
Wij gingen met de trein naar Wijhe, ik was uitgevloerd door de emotie. Heb nog lang nagedacht, het houdt je zo bezig. Tis ook nieniks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten