Onlangs verkreeg ik een muzikaal leesadvies dat ik vrij direct heb opgevolgd, het boek "Uncommon measure" van Natalie Hodges. Aanvankelijk kreeg ik er niet zo'n vat op maar al naar ik opschoot in het niet al te dikke boek raakte ik gewoonweg gefascineerd; af en toe kreeg ik het gevoel dat mij een spiegel werd voorgehouden en kreeg ik meer grip op mijn eigen muzikaliteit.
Natalie beschreef haar opleiding tot concert violiste met alle technische problemen van dien. Maar vooral ook haar - wat ik beschouw - gebrek aan zelfvertrouwen dat zich uitte in haar grote onzekerheid bij optreden terwijl ze heel goed kon presteren. Uiteindelijk heeft ze die carrière dan ook opgegeven maar ik heb moeten constateren dat ze voortreffelijk onder woorden kan brengen wat haar allemaal heeft bewogen in muziek. Muziek, tijd en emotie weet zij zo schitterend tot een passend psychicum/magisterium te boetseren zodanig dat ik er fors door bewogen ben. Ik heb wat moeite met het Engels maar heb mij voorgenomen om de frases waarin ze dit beschrijft niet alleen te herlezen maar ook zorgvuldig te vertalen.
Nadat ik het uit had ben ik direct opnieuw begonnen en het dringt nu beter door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten