 |
| Krioelende mieren in het zonnetje |
Gisteren was het prachtig weer. Ik was niet zo gek vroeg op pad en ging het inmiddels gebruikelijk stukje door het Houdringhebos lopen en op het bankje bij het strandje zitten. Toen ik aan kwam lopen zat er nog niemand maar uiteindelijk ging er net een mevrouw zitten toen ik vlakbij was. Maar ze had er geen bezwaar tegen dat ik aanschoof en al snel waren we in een genoeglijk gesprek gewikkeld.
Toen ik verder liep kwam ik langs een volledig verstrooide mierenhoop; na een winter is zo'n hoop helemaal door merels en het weer bovengronds verstoord. Naar ik weet uit lezingen van Peter Boer, de grote bosmierdeskundige van de MWG dat de mieren diep onder de grond verblijven gedurende de winter en bij de eerste warme dagen weer boven komen en daarna weer voor een hele zomer aan het werk gaan. Ik keek goed of de mieren inderdaad bovengronds waren gekomen en ja hoor, in dikke drommen krioelde het hele volk door elkaar bovenop de restanten van het nest. Velen denken dat ze dan op willen warmen in het zonnetje en dat lijkt ook zo, maar in werkelijkheid zijn ze hun bioklok onderling weer aan het afstemmen. Mieren hebben geursignalen voor de onderlinge communicatie, daarmee herkennen ze elkaar als 1 volk en ongetwijfeld worden meer signalen uitgewisseld met name met de koningin van de kolonie. En dat moet na zo'n passieve winter goed afgestemd worden. Mooi gezicht vind ik dat altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten