 |
| Met z'n vijven op de foto |
We hoefden pas de bus te hebben van iets voor 10 uur en waren keurig op de afgesproken tijd op Rotterdam CS. We zagen hem niet staan, maar hij ons wel en kwam direct met de bekende brede lach naar ons toe; Martijn, weer even over uit Surabaya. Het is toch wel een zegen hoor die social media; we hebben al die tijd dat hij aan de andere kant van de wereld zat gewoon regelmatig contact gehad. Maar om elkaar dan weer een hug te geven is fijn; mag misschien niet met die Covid maatregelen, maar we zijn allemaal gevaccineerd zal ik maar zeggen. We liepen en spraken heerlijk met elkaar terwijl we door het centrum van de stad liepen; echt zijn stad waar hij gestudeerd en gewerkt heeft en elke plek kent. Leuk om dat zo aan te horen. Door de koopgoot, door de markt, de buik genoemd geloof ik, en uiteindelijk naar Dudok voor een kopje koffie. Dat zou er niet van komen want we zaten nog niet of er kwam een appie van Margot dat (klein)dochter Emily inmiddels wakker was geworden en dat ze al op weg was met de auto naar Rotterdam. Dus stonden we op en met enkele verontschuldigingen liepen we naar buiten en gingen op weg naar restaurant NRC voor een gezamenlijke lunch. Even later kwam een stralende Margot met een dik ingepakte Emily binnen. Wat een dotje die jongste kleindochter van me. Ze lachte vriendelijk; Margot haalde haar uit de wagen en ik vroeg of ik haar direct vast mocht houden; we moeten elkaar toch een beetje leren kennen. Voelt dan weer zo lekker bekend zo'n klein mensje dat nieuwsgierig om zich heen kijkt en zich terdege realiseert dat ze je niet kent maar in alle vertrouwen naar je begint te lachen. Roos had nog een klein geschenkje voor Emily en dat viel in goede aarde; je kon erop kauwen maar je niet verslikken. Met haar kleine vingertjes zat ze er direct mee te spelen.
We aten een broodje en praatten weer lekker over onze wederwaardigheden. Was weer zo vertrouwd om bij elkaar te zijn. Na de lunch pakten we ons allemaal weer goed in om de kou weer in te gaan. Was voor hen wel even wennen; dat weet ik ook nog wel van die overwinteringen in Spanje. Terug in die kou; dat vond ik heerlijk, weer die frisse winterlucht om je wangen. We liepen door een ander deel van de stad en uiteindelijk namen we weer afscheid. Ze zijn er maar kort en moeten een heleboel bezoekjes afleggen; waarschijnlijk zien we hen volgend jaar pas weer en dan is Emily alweer een peutertje; dat gaat zo snel. Af en toe stuur ik Martijn een videootje van één van mijn andere kleine kleinkinderen om te laten zien wat hij kan verwachten; zijn tenslotte ook neefjes van haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten