Virtueel is inmiddels realiteit

De lippen van dit kunstwerk deden
mij denken aan die opgevulde lippen
van die moderne "influencers" e.a.

Facebook heeft volop ingezet op iets nieuws, ik meen met de naam "Meta" of iets dergelijks; uiteraard begrijp ik van die ontwikkeling niets, maar er wordt een soort wereld, een omgeving gecreëerd, een virtuele omgeving waarin je je kunt manifesteren neem ik aan. Waarschijnlijk met zo'n rare bril op zodat je denkt dat je ergens anders bent; echt iets voor mij, maar niet heus. Maar inmiddels krijg ik af en toe het gevoel dat er nu bij veel jongeren al sprake is van leven in een andere realiteit dan degene waarin ze rondstappen. Dat gevoel had ik hedenmorgen sterk toen ik op weg ging van Wijhe naar Bilthoven.
Wijhe kent nog zo'n genoeglijke plattelands sfeer waarin de mensen elkaar groeten. Ik reed dan ook op de fiets naar het station en groette deze en gene die ik al fietsend tegenkwam; dat had je veertig jaar geleden in Bilthoven ook; op straat groette je elkaar. Dat kon ik makkelijk want er waren niet zo veel mensen, zoals nu nog in Wijhe. Inmiddels is het daar te druk voor geworden in Bilthoven en groet lang niet iedereen meer op straat; wel in het bos hoor; daar groeten de Bilthovenaren elkaar en als iemand niet terug groet dan denk je: "zeker uit Utrecht", de stad dus.
Maar aangekomen op station Wijhe, waar slechts een enkeling stond te wachten op de trein en ik groette vriendelijk, kreeg ik geen reactie; de jonge vrouw in kwestie had "oortjes" in en hoorde mijn groet daardoor niet, maar ook mijn passerende gestalte ontging haar, want ze zat met volle aandacht op het schermpje van haar "Smart"phone te loeren. Een andere jonge vrouw kwam aangestrompeld met een kruk onder een van haar armen vanwege een knie blessure. Het eerste wat ze deed was "oortjes" aanmeten zodat ze vooral niets hoefde mee te krijgen van de omgeving: vogelgeluiden, de klok van de kerk en zo. In de trein zat een jonge vrouw met van die opgeblazen lippen; kunstlippen, die haar helemaal niet mooier maakten maar die je wel ziet bij die "influencers". 
In Bilthoven aangekomen nam ik de fiets uit het rek en ging eerst richting Boom en Bosch, de zuivelboerderij. Ik zat zo te denken aan al die voor mij als zeventiger toch rare dingen als hier boven beschreven. En net op dat moment reed ik een jonge moeder tegemoet met een klein kindje voorop op de fiets en zo'n windscherm om het kindje voor de wind te behoeden; vond ik zo aandoenlijk. En even later een wandelende tegenligger die mij uit zichzelf uiterst vriendelijk groette. Ik klaarde er helemaal van op.