 |
| T-Ford in Ugchelen |
Roos had voor vandaag een wandeling in gedachten: van Ugchelen naar Loenen. We ontmoetten elkaar in Apeldoorn en dan nog een klein stukje met de bus en daar waren we in Ugchelen, inmiddels een buitenwijk van Apeldoorn. Het eerste dat we zagen in Ugchelen verbaasde ons: een echte T-Ford van zo'n honderd jaar geleden en als gloednieuw. We begrepen van omstanders dat deze T-ford wel gebruikt werd door bruidsparen op hun trouwdag; het is ook wel heel bijzonder. Destijds werd deze auto, die in miljoenen is geproduceerd werkelijk voor van alles gebruikt; zelfs als trekker voor de ploeg heb ik wel eens gelezen. De enige keer dat ik er eentje heb gezien was in Frankrijk ergens in een "cave" onder een boerenhuis, helemaal onder het stof en stro, maar deze stond echt te pronken; we bleven er met bewondering naar kijken.
Onderweg spraken we toch vooral weer over alle drukte die weer ontstaan was rond het donorkind gebeuren; het blijft toch wel een onderwerp dat voortdurend opspeelt. Nummer 8 heeft zich vorige week aangekondigd via een telefoontje van FIOM. Op die paar gegevenheden die ik over de nieuwe telg aan onze extended family boom had Roos weer eens wat speurwerk gedaan en daar moest ze uiteraard kond van doen. Ik heb dat helemaal niet; ik zie wel hoe het zich ontwikkelt; anderen maken zich drukker dan de donor zelf: ik dus har har.
Maar de wandeling voerde ons weer via de track van Roos door fraai Veluwe. Het verbaasde ons dat er zo ontzettend weinig mensen in dit mooie natuurgebied waren. Het enige echtpaar dat we tegenkwamen wist ons te vertellen dat het herfstvakantie was. En inderdaad, het was ons beiden in de internationale treinen opgevallen dat het opmerkelijk druk was; er hing in mijn trein echt zo'n vakantiesfeer. Onderweg had ik een interessant gesprek aangehoord van mensen achter mij die het over onderwerpen hadden die mij ook bijzonder interesseren en die ons allen aangaan: de vaccinatie tegen COVID en vooral het merkwaardige fenomeen van de weigeraars, maar ook het almaar toenemend fenomeen van de informatieverzameling, het vastleggen van privé dingen met foto's. Iemand vertelde dat zij een bekeuring kreeg voor te hard rijden en dat op de bijgevoegde foto niet alleen het kenteken zichtbaar was maar ook haar gezicht. Dat deed haar schrikken en het verbaasde ook mij dat dit kennelijk gebruikelijk is geworden.
Afgelopen week werd dit onderwerp ook in het gesprek met Gideon met nadruk aan de orde gesteld. Wat dit in de toekomst voor gevolgen kan hebben brengt onrust bij veel mensen. Als oudere denk je al snel: "zal mijn tijd wel duren", maar voor jongeren ligt dat toch wel heel anders.
Nou ja, wij sjokten de hele dag over de Veluwe en aten ons boterhammetje op een boomstam omdat er werkelijk nergens een bankje was. De omgeving was prachtig. In Loenen aangekomen bleek de bus niet op de halte te stoppen maar op een noodhalte even verderop. We hadden geen idee hoe laat we die bus konden verwachten, maar ja, de OV-engel liet ons niet in de steek en de bus kwam direct om de hoek zeilen met 10 minuten vertraging zoals de chauffeuse ons meldde, dus voor ons precies op tijd.
Thuis gekomen had ik voor Roos een paar restjes; soep en een fantasie in snijbiet, kaas toe. 's-Avonds hebben we nog plezierig gebridged.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten