Laatst zat ik in de trein, het was een wat druilerige dag, grijze lucht en bewolking. En daar zag ik te midden van die eentonige grijzigheid een blauw gat; tussen het grijze gordijn een kijkje naar de blauwe hemel daarachter. Eigenlijk niets bijzonders zult u denken en inderdaad, niet echt bijzonder, maar het deed mij onmiddellijk denken aan die dag in augustus 1999 toen Roos en ik in Zuid Duitsland, om precies te zijn in een bos vlakbij Freising een complete zonsverduistering opwachtten.
Het begon somber; we sjokten zelfs door de regen naar de plek die Roos met veel zorg had uitgezocht, een plek waar de complete zonsverduistering het allerbeste en langste kon worden bekeken. Nou ja, ¨dat wordt dus niks", dachten wij al soppend door de gestaag vallende regen. Het zou die dag trouwens overal in Europa van dit weer blijven; geen beste entourage voor het zien van dit fenomenale natuurverschijnsel.
We waren zeer ruim op tijd aanwezig op de plek waar we zouden gaan kijken; daar was verder niemand. Op het plein van Freising zaten honderden mensen in spanning te wachten, maar natuurlijk eveneens in de regen. Maar het klaarde inmiddels een beetje op, de bewolking werd dunner en je kon dwars door de wolken heen het begin van de verduistering, van de bedekking van de zon door de maan al zien. En u raadt het al lezer, er ontstonden gaten in de bewolking. En op het moment suprême hebben we de volledige verduistering kunnen aanschouwen. Het was het meest indrukwekkende dat ik in mijn inmiddels 72 jarige leven heb meegemaakt.
Daar moest ik toch even aan denken met dat blauwe gat dat ik zag vanuit de trein.
Het begon somber; we sjokten zelfs door de regen naar de plek die Roos met veel zorg had uitgezocht, een plek waar de complete zonsverduistering het allerbeste en langste kon worden bekeken. Nou ja, ¨dat wordt dus niks", dachten wij al soppend door de gestaag vallende regen. Het zou die dag trouwens overal in Europa van dit weer blijven; geen beste entourage voor het zien van dit fenomenale natuurverschijnsel.
We waren zeer ruim op tijd aanwezig op de plek waar we zouden gaan kijken; daar was verder niemand. Op het plein van Freising zaten honderden mensen in spanning te wachten, maar natuurlijk eveneens in de regen. Maar het klaarde inmiddels een beetje op, de bewolking werd dunner en je kon dwars door de wolken heen het begin van de verduistering, van de bedekking van de zon door de maan al zien. En u raadt het al lezer, er ontstonden gaten in de bewolking. En op het moment suprême hebben we de volledige verduistering kunnen aanschouwen. Het was het meest indrukwekkende dat ik in mijn inmiddels 72 jarige leven heb meegemaakt.
Daar moest ik toch even aan denken met dat blauwe gat dat ik zag vanuit de trein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten