Bram van Klink was mijn buurjongen; ik praat over eind vijftiger jaren. Hij woonde in het huis naast het onze destijds in Amsterdam. Hij was vrijwel precies een jaar ouder dan ik maar zat wel op een andere school. Op zijn verjaardag, 31 mei, ik weet het na al die jaren nog precies mocht ik bij hem komen eten; patat frites. Hij had een ontzettend lieve moeder, die net als mijn moeder "Nel" heette; een vrij gebruikelijke voornaam voor moeders in die tijd; mijn latere schoonmoeder die ook in ons rijtje in Amsterdam woonde - ik trouwde destijds met mijn buurmeisje, Lien - heette ook Nel. Patat frites was iets heel bijzonders in die tijd; één keer per jaar patat eten was een feestje waar ik lang tevoren naar uitkeek. Ik weet nog die keer dat ik, onbekend als ik was met deze godenspijs, veel te veel zout over de frietjes had gestrooid; het was gewoon niet meer te eten. Brams' moeder vroeg zich af waarom ik niet meer hoefde en die lieverd zag direct dat ik er te veel zout overheen had gedaan en gaf mij nieuwe; dat zal ik nooit vergeten.
Maar op zeker moment gebeurde er iets echt heel bijzonders; Bram had een liesbreuk en moest geopereerd worden; naar het ziekenhuis! Hij heeft toen bij mijn weten 14 dagen in het ziekenhuis gelegen en ook toen hij weer thuis kwam moest hij nog het bed houden; destijds heb ik hem op zijn ziekbed opgezocht weet ik nog.
Vandaag was ik op ziekenbezoek bij mijn goede vriend Peter C. Het was op de dag af 14 dagen geleden dat hij een zware hartoperatie had ondergaan; hij was alweer een week thuis; nog wel snel moe verzekerde hij mij per e-mail. Bij mijn aankomst kwam hij wat pips de trap afgedaald, maar gedurende het gesprek op de bank kreeg hij weer zijn normale kleur in zijn gezicht terug. We spraken uiteraard over de behandeling, de ziekenhuisopname en alles wat er de afgelopen weken was gebeurd maar ook over de waterlopen van honderd(en) jaren geleden rond Halfweg.
Het is niet te geloven hoe de anesthesie en de operatietechnieken zijn veranderd, verbeterd in die 60 jaar tussen liesbreuk- en bypass-operatie zoals ik die in mijn leven van nabij heb mogen aanschouwen.
Maar op zeker moment gebeurde er iets echt heel bijzonders; Bram had een liesbreuk en moest geopereerd worden; naar het ziekenhuis! Hij heeft toen bij mijn weten 14 dagen in het ziekenhuis gelegen en ook toen hij weer thuis kwam moest hij nog het bed houden; destijds heb ik hem op zijn ziekbed opgezocht weet ik nog.
Vandaag was ik op ziekenbezoek bij mijn goede vriend Peter C. Het was op de dag af 14 dagen geleden dat hij een zware hartoperatie had ondergaan; hij was alweer een week thuis; nog wel snel moe verzekerde hij mij per e-mail. Bij mijn aankomst kwam hij wat pips de trap afgedaald, maar gedurende het gesprek op de bank kreeg hij weer zijn normale kleur in zijn gezicht terug. We spraken uiteraard over de behandeling, de ziekenhuisopname en alles wat er de afgelopen weken was gebeurd maar ook over de waterlopen van honderd(en) jaren geleden rond Halfweg.
Het is niet te geloven hoe de anesthesie en de operatietechnieken zijn veranderd, verbeterd in die 60 jaar tussen liesbreuk- en bypass-operatie zoals ik die in mijn leven van nabij heb mogen aanschouwen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten