Dat viel heel niet mee

Bij aankomst in het hotel Pasiphae werden we door de hotelnachtegaal
vrolijk toegezongen. Foto Hans van Zummeren

Om vijf voor drie vanmorgen ging ik de deur uit op weg naar Roos. Nu was het echt doodstil op straat; zelfs geen geluid van de snelweg in de verte. Alleen af en toe een roodborstje. Gelukkig brandde er licht bij Roos in de keuken. Om kwart over drie, precies op tijd, belde de Schipholtaxi dat hij voor de deur stond. En iets voor vier uur kwamen we aan op Schiphol. TUI moet kennelijk gebruik maken van de wel zeer onaantrekkelijke vertrektijden op dit overvolle vliegveld. En een drukte van belang natuurlijk of het een normaal uur van de dag is.
Keurig op tijd vertrokken we richting Griekenland. Onze vlucht ging via Samos en dan door naar Lesbos. Roos was de laatste keer dat ze had gevlogen niet lekker geworden en flauw gevallen. Ze was ook bevreesd dat het deze keer weer zou gebeuren en had zich daarop voorbereid door de voorafgaande dagen goed te slapen. Maar ja, om half zes vliegen betekent natuurlijk een zeer korte nachtrust en ja hoor, na een uurtje vliegen werd ze niet lekker. Gelukkig kon ze nog aangeven dat ze baat zou hebben bij suikerwater en de vriendelijke stewardess maakte dat en inderdaad was ze een kwartiertje later weer helemaal bij de wereld. Moeten we op voorbereiden bij een volgende vlucht. Het was wel goed dat ze nu niet in haar eentje was.
Om 11.00 uur plaatselijke tijd landden we op het ons inmiddels zo vertrouwde eiland Lesbos.
Gastvrouw Femke van TUI verwelkomde ons als oude bekenden.
Er waren veel minder toeristen dan anders; ongetwijfeld door de berichtgeving over Lesbos en de vluchtelingen. De indruk was gewekt dat het eiland onbruikbaar was geworden voor toerisme. Om eerlijk te zijn had ik me daar ook nogal door laten beïnvloeden.