 |
| Foto van Facebook gepikt |
Jan heeft ook nog een film, inmiddels gedigitaliseerd van die huwelijksdag. Prachtig om te zien hoe de mode vanaf die tijd is veranderd; hoe je zelf bent veranderd en helaas ook diegenen die er nu niet meer zijn. Zo gaat het in het leven nou eenmaal.
Maar gisteren stonden die twee daar met hun twee dochters en alle familieleden en kennissen. Wat handen geschud van mensen die ik vaak decennia geleden voor het laatst zag. Terwijl ik met Thea's moeder sprak vroeg ik aan een andere mevrouw of zij ook familie was. Ze begon te lachen en zei: "ik ben een zus van Thea!" En toen herkende ik haar direct: "Moniek!" en ik moest zelf ook lachen. Toen ik Moniek voor het laatst zag was ze nog een jong meisje; geen wonder dat ik haar niet herkende. Thea's broer herkende ik wel omdat ik inmiddels m'n tijdklok wat had bijgesteld en geen knulletje verwachtte, maar een vijftiger, hetgeen bevestigd werd. Tja, we worden allemaal ouder. Op zeker moment kwam Janneke naar me toe: "er is een nicht van je moeder". Dat was Hennie, een dochter van de jongste broer van m'n grootmoeder, een generatie "hoger", maar vrijwel van de zelfde leeftijd als ik; ik hoef dus niet "tante" te zeggen (har har). We hebben uitvoerig familie aangelegenheden door zitten praten waarbij we een paar wederzijds niet bekende "familie geheimen" uitwisselenden; die hebben inmiddels hun lading verloren door het verlopen van de tijd maar blijven natuurlijk anekdotisch. Zo tegen 21.30 uur vertrokken Roos en ik weer; uiteindelijk waren we pas om 00.30 thuis. Een hele onderneming dus, maar het was de moeite waard. Nog vele jaren Jan en Thea!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten